Kάθε νέο άρθροΠερί θανάτου…
Posted by Διαγόρας ο Μήλιος στο 2010/03/09
Αντιγράφω ανασυγκροτώντας συζήτηση που έγινε στα σχόλια που ακολουθούν άρθρα του Νίκου Δήμου με τίτλο «Ο Τελευταίος Σταθμός» και «Μιά γυναίκα κλαίει» από τις αρχές του 2006.
Nikos Dimou: […] εμένα δεν με φοβίζει ο θάνατος αλλά το «θνησκειν» – η διαδικασία…
[…] η ιδέα πως δεν θα μπορώ να απολαύσω την ζωή με γεμίζει αγανάκτηση. Μερικές φορές νιώθω την ανάγκη να γράψω στον τάφο μου βρισιές και κατάρες για όσους ζουν και χαίρονται αυτά που αγαπάω […]
Black Swan: […] Το πένθιμο (το νεκρικό· ακόμη και το μακάβριο) πρέπει να νοηθεί ως το αντίθετο του πενθητικού, της «ειρηναίας αποδοχής του θανάτου», για να το πω με λόγια του ίδιου του Γιανναρά, της αγωγής προς μία υποδειγματική συμφιλίωση με τον πεπερασμένο χαρακτήρα των όντων και των πραγμάτων (χαρά και λύπη, η μαγιά τόσων και τόσων ποιητών του νεοελληνικού πανθέου):
τα δύο αυτά (πένθιμο και πενθητικό), που δυστυχώς συγχέονται ακόμη και από τους πιο οξυδερκείς διανοούμενους, συνιστούν, απεναντίας, μια πολικότητα, στις ενδιάμεσες βαθμίδες της οποίας παίζεται η τύχη της ελεύθερης ή υπόδουλης μοίρας του Είναι.
Το άτομο φέρεται από το θάνατο, το πρόσωπο τον φέρνει, τον (μετα)φέρει, με μια λέξη πενθεί. […]
Nikos Dimou: […] τι μου χαλάτε το κείμενο με σαχλαμάρες Γιανναρά και άλλων ιερο-δούλων…
Άκου: «το αντίθετο του πενθητικού, της «ειρηναίας αποδοχής του θανάτου»». Ποια ειρηναία αποδοχή; Ποιών; Νερόβραστες παρηγοριές θεούσων!
Do not go gentle into that good night…
Rage, rage against the dying of the light.
Dylan Thomas
Λύσσα – λύσσα – και απόγνωση!
Άκου: «το πρόσωπο και το άτομο» και άλλα παραμύθια. Ναυτία μου έρχεται.
Φίλοι, μας δουλεύουνε!
Nikos Dimou: […] Ναι, είμαι συγχισμένος και θα σου πω γιατί. Όσο γερνάω και πλησιάζει η ώρα μου, τόσο περισσότερο αγανακτώ με όλα αυτά τα παραμύθια με τα οποία δήθεν μας παρηγορούν (στην πραγματικότητα όμως μας κοροϊδεύουν) οι παπάδες και οι θεολόγοι. Τόσο εξεγείρομαι για το άδικο του θανάτου και δεν αντέχω να ακούσω περίπλοκα διανοήματα που ουσιαστικά εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο. Μεταξύ Γιανναρά και θεούσας νοσοκόμας υπάρχει διαφορά επιπέδου – αλλά όχι προσανατολισμού. Στη βάση είναι το ίδιο.
Άλλοι, γερνώντας, γίνονται θρήσκοι. Εγώ το αντίθετο. Και πόσο με εκφράζουν οι στίχοι του Dylan Thomas «Λύσσα, λύσσα κόντρα στο θάνατο του φωτός!»
Αφιερώνω ξεχωριστό άρθρο σε αυτή τη στιχομυθία επειδή βλέπω ότι ο Θου Βου αρέσκεται στο να την αναπαράγει σε σχόλιά του. Το έχει κάνει μέχρι στιγμής στο γνωμικό #35 και στο γνωμικό #189, και λέω να τον απαλλάξω από τον ίδιο μπελά στο μέλλον, καθώς το να κάνεις αντιγραφή και επικόλληση από την ΟΟΔΕ είναι, όπως και να το κάνουμε, χρονοβόρο και κοπιαστικό. Η στιχομυθία αυτή θα υπάρχει λοιπόν από εδώ και πέρα σε τούτο το άρθρο, ώστε όποτε νιώσει ο Θου Βου να κυριεύεται από την ακαταμάχητη επιθυμία να αναφερθεί σε αυτήν, να μπορεί απλά να παραθέτει έναν σύνδεσμο. (Αφού για κάποιο λόγο συνηθίζει να αποφεύγει να παραθέτει συνδέσμους προς την ΟΟΔΕ, πράγμα που έτσι κι αλλιώς εκτιμούμε.)
2010 Διαγόρας ο Μήλιος | Όροι Χρήσης
Άρθρα μέσω RSS
Σχόλια μέσω RSS
Μόνο τα σχόλια αυτού του άρθρου μέσω RSS
Άρθρα μέσω email
Σχόλια μέσω email
Διαγόρας ο Μήλιος 
EvanT said
Εγώ θα διαφωνήσω πάντως με τον Δήμου. Ο θάνατος είναι μέρος της φυσικής νομοτέλειας. Δεν είναι σίγουρα ευχάριστο γεγονός, αλλά αναπόσπαστο μέρος της αγαπημένης μας ζωής. Στην αρχή το θέτει σωστότερα. Το θνίσκειν είναι το ανησυχητικό, όχι ο θάνατος. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε: «…αναίσθητον ο θάνατος…».
Εν τέλει, all good things must come to an end. Άλλωστε, τίποτα δεν έχει αξία αν δεν είναι πεπερασμένο. Και ο αέρας που αναπνέουμε αδιάφορα δεδομένος θεωρούνταν μέχρι που ανακαλύψαμε ότι οι ανθρώπινες δραστηριότητες μπορούν να του κολλήσουν ταμπέλα με ημερομηνία λήξης.
Το να επιθυμεί κανείς να είναι αιώνιος και άπειρος μου φαντάζει φριχτά εγωιστικό και υπεροπτικό.
Διαγόρας ο Μήλιος said
Δεν νομίζω πως ο Δήμου κατέθεσε τα παραπάνω για να συμφωνήσουμε ή για να διαφωνήσουμε. Δεν είναι από εκείνα τα πράγματα με τα οποία μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει. Νομίζω πως πρόκειται απλά για μια συναισθηματική έκφραση, και το ενδιαφέρον που της βρίσκω είναι ότι αποτυπώνει τη λαχτάρα για ζωή που πηγάζει μέσα από τον άνθρωπο, μια λαχτάρα θαυμαστή, που κατά κάποιον τρόπο, προς στιγμήν, όταν τη νιώθεις, καθιστά ανούσια την οποιαδήποτε εκλογίκευση και οποιαδήποτε φιλοσοφία πάνω στο ζήτημα του θανάτου. Μπροστά σε αυτή τη λαχτάρα όλα τα άλλα είναι οδοντόπαστες.
Η έκφραση αυτή επίσης (κατά τη δική μου ερμηνεία πάντα) τυγχάνει να «δένει» και με την ιδέα που έχω δει να διατυπώνει και ο Michel Onfrey, ότι η θρησκευτική αντίληψη, φλερτάροντας με την ιδέα του θανάτου, και προσμένοντάς τον ωσάν να επρόκειτο για –άκουσον άκουσον– βελτίωση της κατάστασης του ανθρώπου, είναι ουσιαστικά η αναίρεση του ανθρώπου, η άρνηση του είναι του.
Κι όλα αυτά για χάρη κάποιου πλαστού επινοήματος μιας νοσηρής συλλογικής φαντασίας.
ΘΒ said
@Διαγόρα
Η φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου, κατά τον Πλάτωνα.
Φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου κατά την έννοια ότι στοχάζομαι απάνω στο δικό μου θάνατο. Απάνω στο γεγονός ότι μια μέρα θα πεθάνω. Γιατί; Στη συνέχεια θα μας πει ο Πλάτων ότι, ακριβώς μετά τον ορισμό που δίνει, λέει:
«Οι ορθώς φιλοσοφούντες αποθνήσκειν μελετώσι.»
Όσοι φιλοσοφούν σωστά δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να μελετούν πώς θα πεθάνουν.
«Και το τεθνάναι αυτοίς ήκιστα φοβερόν.»
Αυτό μας ενδιαφέρει. Και όταν θα ‘ρθει η ώρα να πεθάνουν, λέει, δε φοβούνται το θάνατο, γιατί ήταν σωστή η πορεία τους και η σχέση τους, η πορεία τους σε όλη τους τη ζωή και η σχέση τους με το φαινόμενο του θανάτου.»
Αυτά έγραφε ο Λιαντίνης.
Νομίζω ότι είναι η πρώτη ή ίσως η δεύτερη φορά , όλο αυτό το διάστημα που μιλάμε, όπου δεν ζητάς χυδαία ανάλυση, στατιστικές, και εκλογίκευση σε ένα θέμα.
Είναι κι αυτό κάτι, μιά αρχή επαφής με τα ουσιώδη του βίου.
Διαγόρας ο Μήλιος said
Επαναλαμβάνω για την περίπτωση που δεν έγινα κατανοητός: μπροστά στη λαχτάρα για την οποία προείπα, αυτά που παρέθεσες ΘΒ είναι οδοντόπαστες.
Τώρα, άπαξ και αποφασίσουμε να αφήσουμε στην άκρη τη λαχτάρα και να το φιλοσοφήσουμε, υπάρχει η σκέψη του Πλάτωνα, υπάρχει η σκέψη του Λιαντίνη, υπάρχει και η σκέψη πολλών άλλων, και υπάρχει και η παράνοια της θρησκείας που πρεσβεύεις. Εσύ τελικά με ποιούς είσαι;
Comte de Toulouse said
Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι από τότε που θεμελίωσα την πεποίθηση της μη ύπαρξης μεταθανάτιας ζωής, φοβάμαι λιγώτερο τον θάνατο. Με την επιφύλαξη πάντα πως δεν ξέρω πώς θα αισθάνομαι στα 80 μου (αν φτάσω).
Aldebaran said
Κι εγώ, Κόμη, έχω συμφιλιωθεί πλήρως με την ιδέα του θανάτου από τότε που έγινα άθεος.
Odin said
@ ΘΒ
Αν και ο Πλάτωνας απορρίπτεται στο χαλαρό σε (μέγα) πλήθος των φιλοσοφικών του «διαπιστώσεων» , οφείλω να ομολογήσω πως εδώ έκανε διάνα .
Συνυπογράφω το σχόλιό σου.
@ Διαγόρας
«Τώρα, άπαξ και αποφασίσουμε να αφήσουμε στην άκρη τη λαχτάρα και να το φιλοσοφήσουμε, υπάρχει η σκέψη του Πλάτωνα, υπάρχει η σκέψη του ….. «
Όποιος αποφασίσει να αφήσει στην άκρη τη λαχτάρα στην οποία αναφέρεσαι συνεχώς .. και αποπειραθεί να το φιλοσοφήσει , αυτομάτως αλλάζει πνευματικό level και από κοινό ασπόνδυλο (στο πνεύμα) , αναβαθμίζεται (κατ’ αρχήν) σε homo sapiens.
Μετά το σχετικό upgrade … αυξάνονται δραματικά οι πιθανότητες να τα καταφέρει (κάποτε) .. να σταθεί (πνευματικώς) πέρα από τη ζωή και πέρα από το θάνατο …
Το τι κερδίζει ή το τι συμβαίνει με αυτό (καλύτερα) , αφορά άλλο κεφάλαιο … όμως το μόνο βέβαιο σε αυτή την περίπτωση είναι πως τα ουρλιαχτά του Δήμου (που δεν τα κατάφερε .. και από ότι φαίνεται από τις βλακώδεις δηλώσεις του) .. ακούγονται σαν θόρυβος της ιδίας ποιότητας και σημασίας με αυτόν που κάνει η κατσαρίδα, όταν την πατάς κατά λάθος στο μωσαϊκό της κουζίνας .
Top post 11-03-2010 « σκάνδαλα said
[…] Περί θανάτου… Αντιγράφω ανασυγκροτώντας συζήτηση που έγινε στα σχόλια που […] […]