Και γιατί πρέπει να «σεβόμαστε» τη θρησκεία;

Το κείμενο αυτό είναι του Αυγουστίνου Ζενάκου και δημοσιεύτηκε στο Unfollow την Πέμπτη, 9 Ιανουαρίου του 2014.  Δεν συμφωνώ με όλα όσα λέει, αλλά με τα περισσότερα.  Έχει ενδιαφέρον, και καλό είναι να υπάρχει αναρτημένο και εκτός Unfollow.

Θα μπορούσα να προσφύγω στον βολικό διαχωρισμό και να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη: άλλο η θρησκεία, άλλο η Εκκλησία. Δεν τη θέλω όμως αυτή την υπεκφυγή – κι ας την επιλέγουν πολλοί. Και τα δύο αξίζουν ανελέητη κριτική, ανένδοτο δημόσιο λόγο, πολιτική και πολιτιστική ανάλυση, διαρκή πίεση για τη λειτουργία τους ως ιδεολογικών σχημάτων και τον ρόλο τους ως συστημάτων εξουσίας, και αλλεπάλληλες προκλήσεις με κάθε αναλυτικό και καλλιτεχνικό μέσο – τίποτε από τα οποία δεν εμπίπτει στην κοινότοπη πλην ψευδεπίγραφη κατηγορία του «σεβασμού»…

Οὐαὶ ὑμῖν

Andres Serrano, «Piss Christ», 1987

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: ο «σεβασμός», ο οποίος στα συμφραζόμενα αυτά παρουσιάζεται ως «ουδέτερη» έννοια, γέννημα «κοινής λογικής», απαραίτητος για την «αρμονική συνύπαρξη», περίπου δηλαδή ως αναβαθμισμένη, οφειλόμενη «ευγένεια», δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Είναι ένα ιδεολογικό στοιχείο που συσκοτίζει τα πράγματα: η θρησκεία δεν είναι πρωτίστως μια ατομική πεποίθηση· απεναντίας, είναι πρωτίστως τρόπος κοινωνικής οργάνωσης, θέσπισης και τήρησης ιεραρχιών, υπαγωγής σε συγκεκριμένο σύστημα εξουσίας, αποδοχής ενός συγκεκριμένου επιμερισμού των αγαθών – όλα αυτά και ταυτόχρονα η νομιμοποιητική αφήγησή τους, η ιδεολογία τους. Η θρησκεία κάποιου δεν είναι μια προτίμησή του, με τον τρόπο που είναι προτίμησή του το αγαπημένο του χρώμα. Είναι η ένταξή του σε συγκεκριμένη θέση μέσα σε μια ιεραρχημένη κοινότητα και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται την ένταξή του αυτή τόσο ο ίδιος όσο και η κοινότητα. (Εδώ έγκειται μάλιστα και το κύριο σφάλμα των λεγόμενων νέων αθεϊστών, οι οποίοι επιχειρηματολογούν κατά του προφανούς παραλογισμού των μεταφυσικών πεποιθήσεων και απορούν που οι πιστοί δεν «καταλαβαίνουν» ότι οι κρίνοι δεν γονιμοποιούν παρθένες.) Δεν έχει λοιπόν κανένα νόημα να μιλάμε για θρησκεία αν δεν εννοούμε τον πραγματικό κόσμο που αυτή οργανώνει, συντηρεί και υπερασπίζεται.

Γι’ αυτό και οι προσχηματικά ίσες αποστάσεις που δηλώνονται στην επιδίωξη του «σεβασμού» δεν είναι ποτέ ίσες, διότι στην πραγματικότητα μεταμφιέζουν ένα σύστημα εξουσίας σε δήθεν άθροισμα ατομικών προτιμήσεων. Ένα σύστημα εξουσίας όμως δεν το «σέβεσαι» με την έννοια της ευγένειας. Σε ένα σύστημα εξουσίας είτε υποτάσσεσαι είτε όχι. Η ευθύτερη λοιπόν μετάφραση του επιδιωκόμενου αυτού «σεβασμού» είναι: υποταγή.

Αν και δεν ομολογείται από κανέναν, η έννοια της υποταγής διαπνέει όλες τις αντιδράσεις των προηγούμενων ημερών στις καρναβαλικές περιπτύξεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλου. Από τον ηγεμονικό Άνθιμο που ζητάει διαγραφή του βουλευτή κι έτσι ευθύς αμέσως ορίζει το πλαίσιο της συζήτησης· ως τους αυλικούς της Νέας Δημοκρατίας που κραδαίνουν τα εθνικιστικά εξαπτέρυγα κολακεύοντας την ελληνορθόδοξη ιδιοπροσωπία· ως τον ως εκ τούτου ολοκληρωτικά ετεροπροσδιοριζόμενο εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος καταδέχεται να δώσει στη χυδαία ερώτηση «αν ένα κόμμα που φιλοδοξεί και διεκδικεί να κυβερνήσει και τη χώρα έχει ένα τέτοιο πλαίσιο κανόνων συμπεριφοράς που δείχνουν έμπρακτα το σεβασμό» την ισχνή απάντηση ότι «οφείλουν τα κόμματα να σέβονται τις θρησκευτικές επιλογές του οποιουδήποτε»· και ως τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ που ενημερώνει τον Πατριάρχη ότι η αλλαγή της ακολουθούμενης φασιστικής μεταναστευτικής πολιτικής  είναι «ουμανιστικό παναθρώπινο αίτημα» που θέλει «αλληλεγγύη», στην οποία μάλιστα «συμπλέουν» η Εκκλησία και η Αριστερά – αυτό που ουδέποτε παρατηρείται είναι η προφανής αντεπίθεση: Τι πρέπει να «σεβαστούμε» ακριβώς; Τη μοιρασιά δύναμης και πλούτου που έχετε ευλογήσει στο όνομα του Άρχοντος Κουροπαλάτου Μελισσανίδη και του Άρχοντος Λαοσυνάκτη Κόκκαλη; Τις ανώνυμες εταιρείες που στήνετε με την κυβέρνηση για να κάνετε μπίζνες; Τα πάρε-δώσε με την πολιτική εξουσία και τους δικαστικούς; Τους Αρχιεπισκόπους στα υπουργικά συμβούλια; Την υποστήριξη σε ακροδεξιούς και νεοναζί; Ή μήπως το πνευματικό βάθος εκείνου του τύπου που λέει ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν κάνει «αξία ζωής τον σωλήνα αποβολής περιττωμάτων»;

Συνελήφθη ο «Γέροντας Παστίτσιος» του facebook.

Σύμφωνα με σημερινό (24 Σεπτεμβρίου 2012) δελτίο τύπου στον ιστότοπο της Ελληνικής Αστυνομίας, η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος συνέλαβε 27χρονο ημεδαπό για κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκευμάτων, μέσω του Facebook.  Ο 27χρονος διαχειριζόταν σελίδα στο Facebook με βλάσφημο και υβριστικό περιεχόμενο για το Γέροντα Παΐσιο και τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό.

Ρατσισμός, ξενοφοβία, και ελευθερία του λόγου…

Μια και μιλάμε για ελευθερία του λόγου: Χαμός, ως συνήθως, γίνεται στη Δημόσια Διαβούλευση για το Σχέδιο Νόμου «Καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου» που λαμβάνει χώρα στο «Δικτυακό Τόπο Διαβουλεύσεων» του «Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων». Σχεδόν όλοι οι σχολιαστές είναι κατά του νομοσχεδίου, αλλά ανάμεσά τους οι διάφοροι εθνικιστές, φασίστες, ρατσιστές, ξενοφοβικοί, κλπ. έχουν βρει ευκαιρία να στήσουν πανηγύρι. Πήγα λοιπόν κι εγώ και κατέθεσα ένα σχόλιο, το οποίο βρίσκεται στην τέταρτη σελίδα των σχολίων της συζήτησης «Άρθρο 1 Σκοπός».

Τώρα, ο χώρος συζητήσεων του υπουργείου διαθέτει ένα σύστημα άτυπης αξιολόγησης σχολίων. Το δικό μου σχόλιο λοιπόν πήρε μεν έναν αξιόλογο αριθμό θετικών ψήφων, αλλά κι έναν τετραπλάσιο αριθμό αρνητικών ψήφων, κι έτσι τώρα αντί για το σχόλιό μου, εμφανίζεται το μήνυμα «Hidden due to low comment rating. Click here to see». Αυτό θα έλεγα πως είναι μάλλον καλό, γιατί έτσι το σχόλιό μου ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα.

Το σχόλιό μου: