Kάθε νέο άρθροΓνωμικό #35
Posted by Διαγόρας ο Μήλιος στο 2008/06/06
«Πουθενά όμως δεν θα δεις τα τάματα όλων εκείνων που καραβοτσακίστηκαν και πνίγηκαν στη θάλασσα.»
—Διαγόρας ο Μήλιος (Diagoras of Melos) (5ος αιώνας π.Χ.) Έλληνας ποιητής και φιλόσοφος
Ο Ρωμαίος ρήτορας Cicero (Κικαίρων) έγραψε τον 1ο αιώνα π.Χ. πως την απάντηση αυτή έδωσε ο Διαγόρας ο Μήλιος σε φίλο του που προσπαθούσε να τον πείσει για την ύπαρξη των θεών αναφερόμενος στην πληθώρα των ταμάτων που βεβαιώνουν πως οι επικλήσεις στους θεούς έχουν πράγματι σώσει πολλούς ανθρώπους από τρικυμίες στη θάλασσα.
Το αρχείο των γνωμικών φιλοξενείται στο atheoi.ORG: Αρχείο γνωμικών
Copyright © 2008 Διαγόρας ο Μήλιος | Όροι Χρήσης
Τροφοδοσία περιεχομένου (RSS feed)
Κάθε άρθρο σε αυτό το ιστολόγιο
Κάθε σχόλιο σε αυτό το ιστολόγιο
Μόνο τα σχόλια αυτού του άρθρου
Διαγόρας ο Μήλιος 
Iokaste said
Ναι, είναι τρομερή η ευκολία με την οποία αποδίδουν κάτι θετικό στον θεό (σώθηκε από πτώση αεροπλάνου! θαύμα) και τίποτα αρνητικό (έπεσε το αεροπλανο και πέθαναν 100 παιδιά; κρίμα, μες στην ζωή είναι αυτά…).. Άντε βρες άκρη…
Διαγόρας ο Μήλιος said
To 1981 πήγαινα γυμνάσιο. Στο μάθημα της μουσικής είχα μία εντελώς στριμμένη δασκάλα που αντί για μάθημα μουσικής μας έκανε κατήχηση. Ήταν το άκρον άωτον της αλλοπαρμένης ανέραστης καλόγριας που δεν είχε τίποτα στο μυαλό της παρά ηλιθιώδεις εμμονές. Είχα ακούσει πως είχε σπουδάσει μαθηματικός, αλλά είχε επιλέξει να μην τα διδάξει, ποιός ξέρει για ποιό λόγο.
Όσοι ανάμεσά μας είναι από -αντάρηδες (και -αντάρες) και άνω θα θυμούνται ότι στις 24 Φεβρουαρίου του 1981 έγινε ένας μεγάλος σεισμός με επίκεντρο τις Αλκυονίδες Νήσους, ο οποίος κούνησε πάρα πολύ την Αθήνα και τις περιοχές στα νοτιοδυτικά της. Την επόμενη μέρα που είχαμε μάθημα μουσικής λοιπόν, με το που πάτησε το πόδι της στην αίθουσα η καλόγρια άρχισε να δοξολογεί τον κύριο και να μας λέει πόσο ευγνώμωνες θα έπρεπε να είμαστε όλοι μας που ο κύριος έβαλε το χέρι του και μας γλίτωσε από βέβαιο θάνατο. Ήταν χτισμένη πάνω σε βούρκο η Αθήνα, έλεγε, (δεν ξέρω που τη βρήκε αυτή την πληροφορία, αλλά φαινόταν τόσο απόλυτα σίγουρη, που μάλον ο κύριος πρέπει να της την είχε εκμυστηρευθεί,) και θα καταστρεφόταν λέει συθέμελα όλη η Αθήνα, αλλά ο φιλεύσπλαχνος επενέβη και μας προστάτεψε.
Τώρα, αν κάποιο παιδί ανάμεσά μας είχε χάσει δικούς του ανθρώπους στο σεισμό, ή αν είχε μείνει άστεγο, άντε να του εξηγήσεις πως κάποιοι από εμάς ήταν αμαρτωλοί και τους άξιζε, ή πως ό,τι συνέβη ήταν θέλημα θεού για να μας δοκιμάσει. Και δεν μιλάω για φιλοσοφικούς στοχασμούς τώρα, του στυλ «αν ο πανάγαθος μας έσωσε απ’τον σεισμό, τότε ποιός προκάλεσε το σεισμό;» –γυμνασιόπαιδα ήμασταν.
Το καλό της όλης υπόθεσης είναι ότι έτσι μυξοπαρθένα όπως τη θυμάμαι, δεν πρέπει να έκανε ποτέ της παιδιά, κι έτσι ελπίζω πως δεν μετέδωσε τα σκάρτα γονίδιά της στις επόμενες γενιές.
Θου Βου said
το ζήτημα της θεοδικίας και της παρουσίας του κακού στον κόσμο έχει τεθεί από τότε που υπάρχει αυτοσυνειδησία στον άνθρωπο και συνεχίζει να τίθεται με επιμονή .
οι απαντησεις στα πολλά υπαρξιακά «γιατί» δεν μπορούν να έχουν ενδοκοσμική απάντηση.
αν περιοριστείς στην θεώρηση της ανθρωπινης ύπαρξης ως ενός όντος που η συνείδηση του έχει ημερομηνία λήξης καταλήγεις, δικαιολογημένα και με μαθηματική ακρίβεια,στην θεωρηση του Νίκου Δήμου:
« είμαι συγχυσμένος και θα σου πω γιατί. Όσο γερνάω και πλησιάζει η ώρα μου, τόσο περισσότερο αγανακτώ με όλα αυτά τα παραμύθια με τα οποία δήθεν μας παρηγορούν (στην πραγματικότητα όμως μας κοροϊδεύουν) οι παπάδες και οι θεολόγοι. Τόσο εξεγείρομαι για το άδικο του θανάτου και δεν αντέχω να ακούσω περίπλοκα διανοήματα που ουσιαστικά εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο. ……..
Άλλοι, γερνώντας, γίνονται θρήσκοι. Εγώ το αντίθετο. Και πόσο με εκφράζουν οι στίχοι του Dylan Thomas «Λύσσα, λύσσα κόντρα στο θάνατο του φωτός!»
πάντως είναι εξαιρετικά συγκινητικό το γεγονός να διαπιστώνεις την συνεχεια ενός λαού εδω και 3000χρόνια τουλάχιστον.
όποιος έχει πάει στο Ασκληπιείο της Επιδαυρου θα έχει δει τα μικρά μαρμαρινα αναθηματα που κατέθεταν οι ασθενείς ή οι συγγενείς τους και τα οποία παριστανουν ανάγλυφα τα μέλη που πάσχουν (ματι,αυτί ,άκρα κλπ) με τον ιδιο τρόπο που βλέπουμε σήμερα στα μικρα μεταλλικά αναθήματα που αφήνουν οι χριστιανοί στις εικόνες .
Διαγόρας ο Μήλιος said
Μα, ναι, φυσικά, αυτά είναι τα αναθήματα (τα μετέφρασα ως «τάματα») για τα οποία κάνει λόγο και ο Διαγόρας ο Μήλιος διά στόματος Κικαίρωνος.
Απ’την άλλη μεριά, φίλτατε, έτσι όπως τον κόβω εγώ τον κόσμο, τα πάντα έχουν μόνο ενδοκοσμικές απαντήσεις. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν άλλου είδους απαντήσεις, παρά μόνο ενδοκοσμικές: κάθε τι άλλο είναι αερολογία. Εσύ το απόσπασμα του Νίκου Δήμου το παραθέτεις για να καταδείξεις κάτι το μεμπτό φαντάζομαι, εμένα όμως μιά χαρά μου ακούγεται.
Θου Βου said
@Διαγόρα
το απόσπασμα του Νικου Δημου το έβαλα για να δείξω πως ο υπαρξιακός πόνος που προκύπτει από το πλησίασμα του θανάτου είναι αφόρητος.
ο δε τελευταίος λεκτικός σπασμός «Λύσσα, λύσσα κόντρα στο θάνατο του φωτός!» μού θυμίζει κάποιες ιστορίες θανατοποινιτών που χτυπιούντας,έκλαιγαν και σπάραζαν στα χέρια των δεσμοφυλάκων όταν τους μετέφεραν, άκοντες, στον τόπο της θανάτωσης τους.
ή σαν τους καρκινοπαθείς τελικού σταδίου που αρνούνται την παρηγοριά των οπιοειδών (κατα το μαρξιστικό «η θρησκεία είναι το όπιο(αναλγητικό) των λαών») οδυνόμενοι και βασανιζόμενοι έως το αναπόφευκτο τέλος.
μήπως η όποια θρησκευτική πίστη, ακόμα κι αν είναι αυταπάτη,αποτελεί μια μορφή ευ-θανασίας ,ήτοι υποφερτής αντιμετωπισης της φοβερής ,κατα Ν.Δήμου,αδικίας του θανάτου;
Διαγόρας ο Μήλιος said
Θου Βου, το είχαμε εξετάσει αυτό το ζήτημα σε προηγούμενη συζήτηση. Εσύ απ’οτι φαίνεται δέχεσαι την κοροϊδία επειδή σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Το ίδιο και ο κάθε θρησκευόμενος. Ο Νίκος Δήμου λέει πως ακριβώς αυτό δεν δέχεται. Το ίδιο και ο κάθε άθεος.
Ακόμα και να μην ήταν ήδη βεβαρυμένη η θρησκεία σου με όλο το φορτίο της υποκρισίας, της αδικίας, και της μισαλλοδοξίας που κουβαλά, ακόμα και να ήταν πραγματικά μία θρησκεία που απλώς και μόνο λατρεύει κάποιο θεό της αγάπης, και πάλι αυτό δεν θα ήταν λόγος να το χάψουμε το παραμύθι, γιατί το ότι κάτι σε κάνει να νιώθεις καλύτερα σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει πως αυτό το κάτι είναι αληθινό.
Θου Βου said
@Διαγόρα
αυτό που για εσύ θεωρείς κοροϊδία,εγώ το θεωρώ παρηγορητική και ανακουφιστική αγωγή, στην χειρότερη περίπτωση, μπροστά στην αδήριτη πραγματικότητα του θανάτου.
το τι είναι αληθινό σε αυτή τη ζωή ,σύμφωνα με την αντιληπτική δεινότητα που μάς παρέχουν οι αισθήσεις μας,είναι κάτι εξαιρετικά σχετικό.
ζούμε σε έναν κόσμο πολλών διαστάσεων και εμείς αντιλαμβανομαστε μονο τις 3σδιαστατες προβολές τους.
βιωνουμε την πραγματικότητα όπως ακριβώς «βιώνεται» η τρισδιαστατη πραγματικότητα σε δισδιάστατους ζωγραφικούς πίνακες.
δηλαδή εκ των πραγμάτων και εξαιτίας των περιορισμένων δυνατοτητων μας ζούμε σε μια αυταπάτη.
εκτός…..αν κάποιος «ανύπαρκτος» μάς ξεστραβώσει.
atheofobos said
Το γνωμικό του Διαγόρα τα λέει όλα.
Απλά ο ανθρώπινος νούς δεν αποδέχεται εύκολα ότι ο θάνατος είναι και αυτός ένα φυσικό και αναπόφευκτο φαινόμενο και από κεί και πέρα τέρμα, γι΄αυτό και οι διάφορες θρησκείες βασίζουν στην μετά θάνατον ζωή το δόγμα τους.
Πάντως κανένας καρκινοπαθής τελικού σταδίου με επώδυνο νεόπλασμα δεν αρνείται την χορήγηση αναλγητικών διαλέγοντας να πονάει.
Μορφέας said
ΘουΒου Ειπε στο σχόλιο 7:
«το τι είναι αληθινό σε αυτή τη ζωή ,σύμφωνα με την αντιληπτική δεινότητα που μάς παρέχουν οι αισθήσεις μας,είναι κάτι εξαιρετικά σχετικό.»
Για αυτόν τον Λόγο οι εχέφρονες άνθρωποι φτιάξαμε τις επιστήμες. Για να ξεστραβωθούμε… σε αντίθεση με το σκοτάδι που επιβάλλουν οι θρησκείες σας.
Για να μη φοβόμαστε τον ίσκιο μας και τέλος για να ανακτήσουμε την αθανασία που το προπατορικό σου αμάρτημα μας στέρησε….
¨ε ρε γλέντια..
conko said
Μπράβο, κρατήστε την Παρηγορία που επινοήσατε για τον δικό σας θάνατο και αφήστε εμάς στην ησυχία μας να απολαύσουμε τη ζωή.
ΥΓ: Αλήθεια, το κοστολόγιο αυτής της Παρηγορίας το υπολογίσατε ποτέ; Ενοχή, απλοϊκότητα, άγνοια, σύνθλιψη, πονικοποίηση κάθε χαράς και ηδονής – από το γέλιο μέχρι τον έρωτα, την υποχρέωση να καταπίνεις αμάσητο το κάθε α-λογο, καί, καί, καί…
Iokaste said
Κατανοώ την ένστασή όλων (σχεδόν) στο να μην πιστεύει κανείς απλά για παρηγοριά, απλά έχω να πω ότι αυτό είναι δύσκολο κάποιες φορές.
Όταν σταμάτησα να πιστεύω πολύ συχνά ένιωθα χαμένη, δεν ήξερα που να προσευχηθώ και σε τί να ελπίζω όταν φοβάμαι. Αλλά από την στιγμή που ένιωσα πως όλο αυτό ήταν ένα μεγάλο παραμύθι δεν ήθελα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου για ένα αποκούμπι στις δύσκολες στιγμές. Και τώρα νιώθω καλά, είναι απερίγραπτη η αίσθηση της ελευθερίας που νιώθω όταν περνάω μια δυσκολία και δεν χρειάζομαι πια να προσευχηθώ πουθενά!! Νιώθω επιτέλους, δυνατή και ανεξάρτητη, δεν μπορώ να το περιγράψω… Και δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ήταν και πιο εύκολο να αντιμετωπίσω τον πρόσφατο θάνατο ενός κοντινού μου συγγενή, ίσως γιατί τώρα νιώθω ισορροπία.
Έχω όμως 2 φίλες που πέρασαν τα ίδια κι επέλεξαν να πιστεύουν τελικά. Και μου ζήτησαν και οι 2 να μην προσπαθήσω να τις πείσω για το αντίθετο, γιατί κατά βάθος και οι 2 ξέρουν ότι είναι παραμύθι (αφού μόνες τους άρχισαν να το αμφισβητούν αρχικά) αλλά ένιωσαν πολύ μόνες χωρίς την πίστη τους και δεν το άντεξαν. Ελπίζω σιγά σιγά να το ξεπεράσουν όμως… Αλλά δεν μπορώ να τις κατακρίνω κι όλας γι’αυτό που επέλεξαν, απλά στεναχωριέμαι όταν ακούω κάτι του στυλ «δεν θέλω να ξέρω ότι είναι ψέματα, δεν θα το αντέξω τωρα…» κι αναρωτιέμαι τι μας έχουν κάνει;
Περί θανάτου… « Διαγόρας ο Μήλιος said
[…] σε σχόλιά του. Το έχει κάνει μέχρι στιγμής στο γνωμικό #35 και στο γνωμικό #189, και λέω να τον απαλλάξω από τον […]