Kάθε νέο άρθροΗ αεροσυνοδός που έκλαιγε
Posted by Διαγόρας ο Μήλιος στο 2008/05/30
Μιά φορά κι έναν καιρό σε μία υπερατλαντική πτήση έτυχε να είμαι μέσα σε ένα μισοάδειο αεροπλάνο, και καθώς δεν υπήρχε νόημα να στριμώχνομαι από τη στιγμή που υπήρχαν άδειες θέσεις, ζήτησα από αεροσυνοδούς και έλαβα την άδεια να αλλάξω θέση και να πάω σε μία που ήταν ακριβώς πίσω από μία πόρτα του αεροσκάφους, έτσι ώστε να μπορώ να απλώσω τα πόδια μου. Όταν άναψαν τα σήματα πρόσδεσης λίγο πριν φτάσουμε στον προορισμό μας, δύο αεροσυνοδοί ήλθαν και προσδέθηκαν στις ειδικές πτυσσόμενες θέσεις που υπάρχουν ειδικά γι’αυτές κοντά στις πόρτες, και κοιτάνε ανάποδα. Έτσι, καθώς οι αεροσυνοδοί βρισκόντουσαν ακριβώς απέναντί μου και αντικρυστά με εμένα, είτε το ήθελα είτε όχι, άκουσα για λίγη ώρα τη συζήτησή τους.
Η μία, κάπως νεότερη, έλεγε στην άλλη τα προβλήματα της ζωής της. Απ’τα λίγα που κατάφερα να πιάσω, της εξιστορούσε διάφορες απελπιστικές καταστάσεις που της συνέβαιναν, όπως ότι ο ερωμένος της, με τον οποίο συγκατοικούσε, είχε βρει άλλη γκόμενα, την οποία είχε σπιτώσει, και είχε αλλάξει κλειδαριά, και δεν την άφηνε να μπει καν στο σπίτι να πάρει τουλάχιστον τα υπάρχοντά της. Κάτι παιζόταν επίσης με κάποιο χρηματικό ποσό που δεν μπορούσε να πάρει στα χέρια της, δεν πολυκατάλαβα, αλλά για να μην τα πολυλογώ, η κοπέλα έκλαιγε. Προσπαθούσε να συγκρατηθεί, μα δεν τα κατάφερνε, και έτρεχαν δάκρυα στα μάγουλά της. Η άλλη αεροσυνοδός, μεγαλύτερη σε ηλικία, την παρηγορούσε.
Όταν προσγειωθήκαμε την είδα να σφουγγίζει στα γρήγορα το πρόσωπό της με ένα μαντήλι και να βάζει εν ριπή οφθαλμού μάσκαρα στα μάτια, κι έπειτα σηκώθηκαν και οι δυό απ’τις θέσεις τους και άρχισαν να χαιρετούν έναν-έναν τους επιβάτες που έβγαιναν απ’την πόρτα, λέγοντας το γνωστό «thank you for flying with us» με το γνωστό χαμόγελο colgate. Κοιτώντας το πρόσωπό της, αν δεν το ήξερα, δεν θα πέρναγε απ’το μυαλό μου πως η κοπέλα αυτή, πριν από λίγα δευτερόλεπτα, έκλαιγε.
Το θυμήθηκα και το έγραψα με αφορμή άρθρο του «Greek Rider» που μιλάει για εργασιακές συνθήκες και τη ζωή των εργαζόμενων ειδικά σε τομείς που έχουν να κάνουν με εξυπηρέτηση πελατών: «Η ζωή στην εργασία: εργαζομένοι στην κινητή τηλεφωνία-εξυπηρέτηση».
Copyright © 2008 Διαγόρας ο Μήλιος | Όροι Χρήσης
Τροφοδοσία περιεχομένου (RSS feed)
Κάθε άρθρο σε αυτό το ιστολόγιο
Κάθε σχόλιο σε αυτό το ιστολόγιο
Μόνο τα σχόλια αυτού του άρθρου
Διαγόρας ο Μήλιος 
Greek Rider said
Αγαπητέ Διαγόρα αυτή είναι η πραγματικότητα, λέμε διάφορα και φωνάζουμε καμιά φορά αλλά η αλήθεια είναι σκληρή και πρέπει να μάθουμε να ζούμε και με την ανισότητα και την αδικία, έτσι δυστυχώς είναι ο κόσμος.
Γι’ αυτό καμιά φορά πρέπει να είμαστε ως άνθρωποι όλοι μεταξύ μας επιεικείς (όχι βέβαια με την τεμπελιά, την ασυδοσία και την απάτη), όσο μπορούμε.
xamogelo said
«πρέπει να μάθουμε να ζούμε και με την ανισότητα και την αδικία» πολύ μοιρολατρία…
Iokaste said
Άστα, δυστυχώς το έχω ζήσει κι εγώ το σκηνικό. Και καλά τώρα δουλεύω σε γραφείο και στην χειρότερη δεν μιλάω σε κανέναν όταν δεν είμαι καλά..
Μου έχει τύχει όμως να είμαι χάλια και να μην μπορώ ούτε να κλάψω, γιατί επί 8 ώρες έπρεπε να είμαι όρθια και να λέω μαλακίες στους πελάτες… Και με το χαμόγελο και να ακούω και τον κάθε περίεργο που μπορεί και να με ξέχεζε λες κι εγώ το είχα φτιάξει το προϊόν ή λες κι ήμουν κόρη του υπουργού και μπορούσα να κάνω κάτι για την κατάσταση στην Ελλάδα (άσχετο με το προϊόν φυσικά, απλά θα άρχιζαν να κράζουν για κάτι και θα κατέληγαν στην κίνηση στο κέντρο και τις χαμηλές συντάξεις, στανταρ…).
Τι να κάνεις, καμιά φορά όλοι έχουμε τις μαύρες μας, κι άμα μου τυχαίνει καμιά ξυνή υπάλληλος προσπαθώ να σκέφτομαι αυτό το πράγμα, ότι μπορεί να υποφέρει για κάποιο λόγο και παρόλα αυτά είναι υποχρεωμένη να είναι εκεί και να εξυπηρετεί τον καθένα οπότε όντως, πρέπει να είμαστε επιεικείς όσο γίνεται…
Odin said
«Καλά όλα αυτά» … αλλά παίζει και η ατομική ευθύνη .
Εάν ρωτήσεις ένα μέσο εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα θα ανακαλύψεις πως συμμετείχε με την ψήφο του στις εκλογές του πολιτικού συστήματος που διαιωνίζει τα δεσμά του ή ψήφισε κάποιο από τα κόμματα – υπαλλήλους του κεφαλαίου , θα ανακαλύψεις πως η συμμετοχή του στις όποιες (λιγοστές έστω) απεργίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων (με τα γελοία ή στημένα και «ανώδυνα» έστω αιτήματα) είναι ανύπαρκτη η δε προσωπική του αντίσταση στον χώρο εργασίας στην εργοδοτική αυθαιρεσία , στις απλήρωτες υπερωρίες, στην συναδελφική συμπαράσταση σε όμοιούς του που έχουν πρόβλημα κλπ είναι επίσης μηδαμινή ή ανύπαρκτη .
Έχουμε λοιπόν ένα πλήθος αποχαυνωμένων με σχεδόν μηδενική πολιτική και κοινωνική συνείδηση , που έχουν καταπιεί αμάσητο το παραμύθι της «μαμάς Εταιρείας» για «επιτυχία» καριέρα και άνοδο (σε ακόμη μεγαλύτερα σκατά και πιο χοντρές αλυσίδες) , της κατανάλωσης και των πιο εμετικών ιδεολογημάτων του συστήματος (το οποίο και το θεωρούν και ως αυτονόητο) … που χαίρονται που έχουν δουλειά (έστω και εάν αυτή η δουλειά τους καθιστά ουσιαστικά νεκρούς και δούλους ), που οι βασικές επιδιώξεις στην ζωή τους είναι πως θα πληρώσουν τις πιστωτικές τους κάρτες , με πόσα gadgets (για τους νεώτερους) θα γεμίσουν (επί ματαίω) το κενό τους , τι μάρκα κινητό θα έχουν ή πως θα αποπληρώσουν τις 329878 δόσεις του κουβά (αυτοκινήτου) που αγόρασαν.
Στην όποια μάλιστα απόπειρα να τους υπενθυμίσεις την «ατομική ευθύνη» , θα σπεύσουν να δικαιολογηθούν για την ανεργία , τις υποχρεώσεις κλπ .. και για τους μεν μεγαλύτερους με οικογένεια υπάρχει κάποια βάση (ασχέτως εάν ξεκίνησαν να δημιουργήσουν μία παρότι κολυμπούσαν -χωρίς αναπνευστήρα και μπουκάλες οξυγόνου όπως οι δημόσιοι- στον πάτο της χαβούζας) , για τους δε νεώτερους που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ πως έχουν μεγαλύτερα περιθώρια δράσης και αντίστασης και κυρίως ρίσκου στην ζωή τους , προφανώς και δεν τίθεται μια τέτοια μιας και θεωρούν μεγαλύτερο ρίσκο το να το παλέψουν με νύχια και με δόντια σε σχέση από το ρίσκο της ισοπέδωσης ή καταστροφής της ίδιας τους της ζωής, την οποία ισοπέδωση ή καταστροφή οι περισσότεροι δεν την αντιλαμβάνονται καν συνειδητά (σημαντικό), παρά μόνον ενστικτωδώς και σε επίπεδα «κούρασης», μιας και η δυνατότητά τους να σκεφτούν πέρα από το «Matrix» είναι μάλλον περιορισμένη .
Συγγνώμη .. αλλά όλοι αυτοί αποτελούν μια τεράστια εργασιακή database με τίτλο : «η χαρά του εργοδότη» , δεν καταλαβαίνω γιατί να μην μετατραπούμε με σταθερά και σίγουρα βήματα σε Ταυλάνδη (με το ανάλογο οικονομικό «θαύμα» , το μόνο μας εμπόδιο είναι ο γιγάντιος δημόσιος τομέας, τα θεμέλια στον ιδιωτικό τομέα έχουν μπει), δεν καταλαβαίνω γιατί με αυτά τα δεδομένα και αυτή την μαζική λαμεριά να μην ξεσαλώσει ή κάθε «μαμά Εταιρεία» και ο κάθε εργοδότης μικρός ή μεγάλος, αφού ξέρουν με ποιους έχουν να κάνουν … και αφού έχουν στρωμένο μπροστά τους ένα όμορφο λευκό στρογγυλό πισινό γιατί να μην τον μαμήσουν είναι το ερώτημα (ρητορικό το ερώτημα).
Κατά τα λοιπά ας κλάψουμε όλοι μαζί με μαύρο δάκρυ για την γενιά των φλώρων (στο μυαλό, στο τσαγανό και στις συνήθειες) με τα 700 ευρώ και ας ικετέψουμε (το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του υπαλλήλους) για λίγη «ανθρωπιά» και ελεημοσύνη βικτωριανού τύπου για τους δύστυχους όλιβερ τουίστ του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα .
Τα χειρότερα εν τω μεταξύ θα έρχονται κατά κύματα .