Kάθε νέο άρθροΓνωμικό #28
Posted by Διαγόρας ο Μήλιος στο 2008/05/30
«Ο Σκεπτικιστής δεν έχει ψευδαισθήσεις γύρω από τη ζωή, ούτε κάποια μάταια πίστη στην υπόσχεση της αθανασίας. Καθώς τούτη η ζωή εδώ και τώρα είναι το μόνο που μπορούμε να αντιληφθούμε, η πιό λογική επιλογή μας είναι να τη ζήσουμε πλήρως.»
—Paul Kurtz (Πώλ Κούρτς) (γεν. 1925) Αμερικανός φιλόσοφος, συγγραφέας και εκδότης.
Το πρωτότυπο: «The skeptic has no illusions about life, nor a vain belief in the promise of immortality. Since this life here and now is all we can know, our most reasonable option is to live it fully.»
Το αρχείο των γνωμικών φιλοξενείται στο atheoi.ORG: Αρχείο γνωμικών
Copyright © 2008 Διαγόρας ο Μήλιος | Όροι Χρήσης
Τροφοδοσία περιεχομένου (RSS feed)
Κάθε άρθρο σε αυτό το ιστολόγιο
Κάθε σχόλιο σε αυτό το ιστολόγιο
Μόνο τα σχόλια αυτού του άρθρου
atheofobos said
Θέλει ψυχική δύναμη να μην έχεις την ψευδαίσηση της αθανασίας.
oneodysseus said
Ποιος ξέρει αν η ζωή δεν είναι αυτό που λέμε θάνατο κι ο θάνατος αυτό που λέμε ζωή; (ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ)
Ο θάνατος τότε μόνο είναι κακό, όταν το παρακαλούμε να έρθει κι αυτός δεν ακούει τις προσκλήσεις μας. (ΣΟΦΟΚΛΗΣ)
Εργαζόταν σαν να επρόκειτο να ζήσει για πάντα. Ζούσε σα να επρόκειτο να πεθάνει αύριο. (ΑΓΝΩΣΤΟΣ)
Μορφέας said
» Η ουσία της Ζωής κρύβεται πίσω από το μπαλόνι των προκαταλήψεων. Δεν έχεις παρά να σκάσεις το μπαλόνι ελπίζοντας ότι η έκρηξη δεν θα χαλάσει την ουσία της Ζωής»
(Martin Ocelotl).
Θου Βου said
Της Ξενιτιάς
Γείτονες και περαστικοί, ανάψετέ μου το κερί
Ανάψετέ μου το κερί, γιατί βαριανασαίνω
Η αγάπη μου μη μαραθεί, πείτε της μόνο να χαρεί
Απού ψηλά πηγαίνω
Ψηλά ΄ν΄ το άσπρο σύννεφο, ψηλά και το φεγγάρι
Ψηλά της Κυρά – Δέσποινας, το μυρωμένο χέρι
Κι έστειλε μαύρο άγγελο, για να ΄ρθει να με πάρει
Απο τα μαύρα μέρη
Για δεν μυρίζει, ετούτη η γης, θυμάρι κι άγριο μέλι
Εδώ είναι μαύρα τα πουλιά, ήλιος εδώ δε βγαίνει
Γίνηκε μαύρη κι η καρδιά και να χτυπά δεν θέλει
Μόνο να ξαποσταίνει
Μεγάλη μου Παρασκευή, Μεγάλο μου Σαββάτο
Ξημέρωσε με στα ψηλά, Λαμπρή, γλυκό μου Πάσχα
Τι είναι στα ξένα το νερό, πικρό πανάθεμα το
Και λυπημένα τ΄ άστρα
Γείτονες και περαστικοί, ανάψετέ μου το κερί
Ανάψετέ μου το κερί, γιατί γλυκοπεθαίνω
Η αγάπη μου μη μαραθεί, πείτε της μόνο να χαρεί
Απού ψηλά πηγαίνω