Στο σούπερ μάρκετ

Πήγα σήμερα στο σούπερ μάρκετ «ΑΒ Βασιλόπουλος» της συνοικίας όπου μένω για να κάνω τα ψώνια μου. Στην ουρά για το ταμείο αμέσως μετά από εμένα ήταν ένας κύριος με ένα καρότσι, και μέσα στο καρότσι εκτός από τα ψώνια είχε και ένα συμπαθέστατο αγοράκι, περίπου δυόμιση ετών. Τίποτα περίεργο μέχρι εδώ. Αφότου είχα πληρώσει και ενώ έβαζα τα ψώνια μου στις σακούλες, ο κύριος άρχισε ν’αδειάζει τα περιεχόμενα του καροτσιού του στον πάγκο του ταμείου, και παρατήρησα πως είχε δώσει την κάρτα του Βασιλόπουλου στον γιό του, για να τη δώσει εκείνος στην ταμία. «Καλή ιδέα», σκέφτηκα, να βάζεις το παιδί να συμμετάσχει, έστω και ελάχιστα, στην όλη διαδικασία αντί να παραμένει παθητικός παρατηρητής. Τίποτα περίεργο μέχρι εδώ. Σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία ο (μόλις ενός μηνός τώρα) δικός μου γιός θα πρέπει να είναι ικανός να πληρώσει, να πάρει την απόδειξη και τα ρέστα, και το καλό που του θέλω το ποσό της απόδειξης συν τα ρέστα να ισούται με το ποσό που του έδωσα. Μαθήματα βασικών ικανοτήτων επιβίβωσης στην καπιταλιστική κοινωνία όπου ζούμε.

Βγαίνοντας από το σούπερ μάρκετ παρατήρησα το SUV που κάποιος απαίσιος καραμπαστουνόβλαχος είχε παρκάρει με προκλητικά αντικανονικό τρόπο κατά το ήμισυ στο δρόμο και κατά το άλλο ήμισυ στο πεζοδρόμιο.

Η Δικτατορία του Αυτοκινήτου

Κάνω μερικές πρόχειρες σκέψεις σχετικά με το τι είδους μέτρα θα ήταν αναγκαία για να λυθεί το πρόβλημα της στάθμευσης των αυτοκινήτων στις πόλεις μας, αν υπήρχε πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο στο Ελλαδιστάν μας.

«Ουτοπικές προσδοκίες», θα μου πείτε. Ναι, αλλά ξέρετε, ανήκω στη σχολή των συμπεριφοριστών, (Παύλωφ κι έτσι,) και γι’αυτό πιστεύω πως αν δεν τις διατυπώσω αυτές τις σκέψεις, τότε δεν θα είναι καν ουτοπικές προσδοκίες, θα είναι ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου. Τις διατυπώνω, άρα πλέον υπάρχουν, έστω και ως ουτοπικές προσδοκίες:

1. Δημιουργία χώρων στάθμευσης
   1. Διακοπή έκδοσης αδειών οικοδόμησης για οποιοδήποτε είδος κτιρίου εκτός από πολυόροφο σταθμό αυτοκινήτων.
   2. Δημιουργία κινήτρων και ευνοϊκών όρων για να είναι οικονομικά

Autoschreck

Ένας Γερμανός φίλος μου είχε πει πριν από πολλά χρόνια γιά έναν συμπατριώτη του ο οποίος, έχοντας απηυδήσει με τα αυτοκίνητα που στάθμευαν συνεχώς στα πεζοδρόμια, άρχισε να περπατάει πάνω τους. Όταν τελικά έλαβε δικαστική εντολή να μην το ξανακάνει αυτό, άρχισε να περπατά στη μέση του δρόμου.

Μετά από μία επίπονη αναζήτηση τελικά βρήκα τα ίχνη του. Ονομάζεται Michael Hartmann, και στο YouTube βρίσκεται ένα φιλμάκι διάρκειας 16 λεπτών γι’αυτόν. Κυρίες και κύριοι, απολαύστε το!