Ανοικτή επιστολή προς τους Αναρχικούς

Με αφορμή τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου χθες το βράδυ στα Εξάρχεια.

Όταν ήμουν 16 χρονών ήμουν κι εγώ ένας από εσάς.  Δεν μπορούσα να πιώ τον καφέ μου στη συνοικία όπου έμενα, έπρεπε οπωσδήποτε να κατέβω στα Εξάρχεια. Και όπου άκουγες φασαρία, έβρισκες κι εμένα μέσα.  Εκείνη η φάση της ζωής μου κράτησε γύρω στον ενάμιση χρόνο, και ευτυχώς που δεν συνέχισε γιατί με τον ρυθμό που συνέβαιναν τα πράγματα τότε, μετά από λίγο αναπόφευκτα θα «καιγόμουν».  Ήταν το 1985, και οποιοσδήποτε παλιός θα σας πει πως η χρονιά εκείνη ήταν μιά από τις πιό «ένδοξες» του «χώρου».  Ήμουν σε πάμπολλες διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και επεισόδια, μικρά και μεγάλα.  Ήμουν στη φημισμένη πολυήμερη κατάληψη του Χημείου τον Μάϊο, δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές στις οποίες επανεξελέγη το ΠΑΣΟΚ.  Ήμουν σε ειρηνική διαδήλωση στην Πλάκα στις 21 Ιουνίου, η οποία χτυπήθηκε από τους μπάτσους και έφαγα τόσο ξύλο που έχασα τις αισθήσεις μου. Ήμουν στην πολυήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου που ακολούθησε τη δολοφονία του 16χρονου Μιχάλη Καλτέζα το Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς.

Της Ελληνικής Αστυνομίας

Λαμβάνοντας ως αφορμή την επικαιρότητα, (ενημέρωση: δείτε κι εδώ) αλλά επίσης και για χάρη όλων των αφορμών που έχουν προηγηθεί από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους, και όλων εκείνων που έπονται μέχρι την κατάλυσή του, αφιερώνω τούτο το έργο στα καμάρια μας της Ελληνικής Αστυνομίας, που καθημερινά μοχθούν για την ησυχία, την τάξη, και την ασφάλειά μας.

Δημιουργός αυτού του έργου είμαι εγώ, και παραχωρώ την άδεια σε οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο να το αντιγράψει για οποιαδήποτε χρήση. Χρησιμοποιήστε το συγκεκριμένο έργο ελεύθερα, χωρίς να μου ζητάτε την άδεια, και χωρίς να νιώθετε την υποχρέωση να το συνοδεύετε με αναφορές στο ιστολόγιό μου.