«Αποθεσμοποίηση της Παράνοιας»™

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα γύρω από το «εκκλησιαστικό» ζήτημα αυτές τις μέρες.  Δεν έχω γράψει μέχρι στιγμής κάτι, επειδή υπάρχουν άλλοι που τα κατέχουν και τα γράφουν καλύτερα από εμένα (βλέπε Ροΐδη [1] και [2], e-Lawyer, Αγησία, κ.α.) και επίσης επειδή δεν έχω το χρόνο.

Απλά θέλω να πω μερικά απλά πραγματάκια εφ’ όλης της ύλης, μία μόνο παράγραφο το καθένα:

1. Επιτέλους κάποιο φως αρχίζει να διαφαίνεται στο τέλος της σήραγγας, (όπως λέμε και στα ελληνικά, «στην άκρη του τούνελ»,) και ίσως στις μέρες μας για πρώτη φορά να μπορούμε να πούμε πως «πλησιάζουμε» στην πολυπόθητη «Αποθεσμοποίηση της Παράνοιας»™.  Και αυτό φυσικά χάρη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, γιατί εμείς οι ντόπιοι εδώ δεν θέλουμε, δεν μπορούμε, δεν αντέχουμε, δεν κάνουμε.

2. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στο Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, στην Αντρέα Γκίλμπερτ, στον Παναγιώτη Δημητρά, και στον Βασίλη Σωτηρόπουλο για την κίνηση που έκαναν, προκαλώντας έτσι τους Έλληνες δικαστές να λάβουν θέσεις στο ζήτημα.   Όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο οι Έλληνες δικαστές έδειξαν για άλλη μια φορά τον αρτηριοσκληρυντικό τους χαρακτήρα, δεν πειράζει όμως, «το νερό έχει μπει στο αυλάκι» που λέει και η λαϊκή ρήση, και σιγά σιγά θα βάλουμε κι αυτών τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι.  Συγχαρητήρια επίσης και στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γρηγόρη Ψαριανό για την ερώτηση που υπέβαλλε σχετικά με το ίδιο θέμα. Το σχετικό άρθρο στο Βήμα της 2009-11-11: «»Εικονομάχοι» ζητούν αποκαθήλωση»

Γνωμικό #162

«Ενδεχομένως εσείς που απαγγέλλετε την καταδίκη μου να φοβάστε περισσότερο απ’ ότι εγώ που τη λαμβάνω.»

—Giordano Bruno (Τζιορντάνο Μπρούνο) (1548-1600) Ιταλός φιλόσοφος που θανατώθηκε στην πυρά από την ιερά εξέταση.

BBC News: Ιταλία: οι «εσταυρωμένοι» στα σχολεία απαγορεύτηκαν

Από τις ειδήσεις του BBC μαθαίνω ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έκρινε κατά της χρήσης σταυρών στις σχολικές αίθουσες της Ιταλίας.  (Οι εσταυρωμένοι συνηθίζονται στον Καθολικισμό,  σε αντίθεση με εμάς τους ορθόδοξους που προτιμάμε πορτραίτα του Ιησού, ενίοτε με αγκάθινο στεφάνι και το μάτι γυρισμένο προς τα πάνω για να φτιάχνει ατμόσφαιρα.)

Ακολουθεί το άρθρο του BBC σε ελεύθερη μετάφραση.

Το Δικαστήριο είπε ότι αυτή η τακτική παραβιάζει το δικαίωμα των γονέων να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους όπως επιθυμούν, και αντιτίθεται στο δικαίωμα του παιδιού για θρησκευτική ελευθερία.

Η υπόθεση ξεκίνησε από μία Ιταλίδα μητέρα, την Soile Lautsi, η οποία επιθυμεί να δώσει στα παιδιά της μία κοσμική εκπαίδευση.

Η απόφαση όμως έχει γίνει αφορμή για αντιδράσεις στην κατά μεγάλο μέρος Καθολική χώρα, όπου ένας τουλάχιστον πολιτικός τη χαρακτήρισε «αισχρή».

Βοήθεια! μας καταπιέζουν!

Η αντιγραφή είναι ελεύθερη, αρκεί κάθε αντίγραφο να συνοδεύεται από αναφορά στο πρωτότυπο.

Η αθεΐα στο διαδίκτυο

Αποσμητικό Axe... ο πειρασμός των αισθήσεων

Περίληψη: σκέψεις σχετικά με το φαινόμενο της αθεΐας στο Ελληνόφωνο διαδίκτυο συνοδευόμενες από μία ανεπίσημη προαναγγελία της έναρξης λειτουργίας του ιστότοπου «Αθεΐα».

Ένα από τα πράγματα που μου κάνουν εντύπωση τριγυρνώντας στα ιστολόγια είναι ότι σημαντικό μέρος της διαδικτυακής κοινωνίας φαίνεται να είναι όχι απλώς άθρησκο, αλλά να έχει άχτι απέναντι στη θρησκεία. Αυτό που παρατηρώ δεν είναι απλές δηλώσεις αποστασιοποίησης, παρά  σφοδρές εκφράσεις εναντίωσης, οι οποίες μάλιστα δεν εμφανίζονται μόνο κάθε φορά που προκύπτει κάποιο νέο σκάνδαλο όπως αυτό της Μονής Βατοπεδίου, παρά είναι διαρκείς, καθώς αντιτίθενται σε διαχρονικές μάστιγες της Ελληνικής κοινωνίας όπως η  δεισιδαιμονία, ο οπισθοδρομισμός, η θεοκρατία, και βέβαια η επιδημικών διαστάσεων διαφθορά του ράσου. Απ’ ό,τι φαίνεται, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι βρίσκουν επιτέλους για πρώτη φορά στην ιστορία ένα μέσο όπως το Διαδίκτυο, μέσω του οποίου μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα, ανέξοδα, και χωρίς φόβο αντιποίνων ή αποξένωσης, και αρχίζει να βγαίνει όλο το άχτι στη φόρα.

Και τι δίκαιος θυμός είναι αυτός που αναβλύζει!  Τι υπέροχο μένος είναι αυτό που απελευθερώνεται! Τι αγανάκτηση είναι αυτή που βρίσκει επιτέλους έκφραση, συσσωρευμένη μέσα από τη χρόνια υποταγή στην τυραννία της κουταμάρας,  την υποχρεωτική καθημερινή συμμετοχή στο θέατρο του παραλόγου, τις ζωές ολόκληρες βιωμένες υπό καθεστώς φαύλης θεοκρατίας, το τακτικό χαράτσι προς την παρασιτική κάστα των ιερέων, τη διαρκή αίσθηση της μοναξιάς του ανθρώπου που αναρωτιέται «είναι δυνατόν να μην τη βλέπει κανείς άλλος γύρω μου την απάτη;» και τη λυτρωτική χαρά που αισθάνεται κανείς όταν επιτέλους ανακαλύπτει ότι τελικά υπάρχουν και άλλοι σκεπτόμενοι άνθρωποι εκεί έξω, και μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους και να ενώσει τη φωνή του με τις δικές τους.