Δεν γνωρίζω τη Μαρία Ρεπούση. Ωστόσο, παρακολουθώ τα όσα λέει, γράφει και τα όσα υφίσταται.
Ως παλαιός «ανθέλλην» την καλωσορίζω στην τάξη των ανθελλήνων, που για μένα είναι οι πιο σωστοί και χρήσιμοι Έλληνες. Είναι οι μόνοι που πραγματικά αγαπούν την πατρίδα τους και της λένε αλήθειες – έστω και δυσάρεστες. Μόνο πάνω σε αλήθειες μπορεί να χτιστεί μία υγιής και ρωμαλέα εθνική ταυτότητα.
Οι μύθοι βούλιαξαν τούτο το έθνος. Δεν μας άφησαν ποτέ να αντικρίσουμε την πραγματικότητα, να δούμε το αληθινό μας πρόσωπο στον καθρέφτη. Το πόσο σημαντικό είναι το ψεύδος για μας φαίνεται από την αντίδρασή μας: σε κάθε αμφισβήτησή τους εκλύεται υστερία που πλημμυρίζει το Διαδίκτυο.
Νομίζουμε πως είμαστε λαός σπλαχνικός και φιλάνθρωπος: όμως έχουμε κάνει θηριωδίες φοβερές. Στην κατάληψη της Τριπολιτσάς σφάχτηκαν αναίτια χιλιάδες άμαχοι. Στη Μικρασιατική Εκστρατεία ο Ελληνικός Στρατός έκανε απίστευτες σφαγές και ωμότητες – προκαλώντας τα άγρια αντίποινα. Αυτά δεν μας τα είπαν στο σχολείο.
Νομίζουμε πως η εκκλησία μας είναι ανώτερη: μπορεί να μην είχε Ιερά Εξέταση αλλά έκαψε, έσφαξε και βασάνισε τους Έλληνες εθνικούς και στην Εικονομαχία σκότωσε εκατό χιλιάδες «αντιφρονούντες». Αργότερα καταράστηκε τον Ρήγα, πολέμησε και αφόρισε την Επανάσταση, και για να καλύψει την ντροπή επινόησε μετά τους μύθους της Αγίας Λαύρας και του Κρυφού Σχολειού.
Νομίζουμε ότι κρατάμε από μεγάλο σόι, αλλά το Βυζάντιο ήταν πολυεθνικό ρωμαϊκό και όχι ελληνικό κράτος. Ούτε ένας αυτοκράτορας δεν καταγόταν από την κυρίως Ελλάδα. Ρωμιοί (δηλαδή Ρωμαίοι) ονομαζόμασταν, μέχρι που μας ξαναβάφτισαν Έλληνες οι Δυτικοί. Οι οποίοι και μας απελευθέρωσαν, όταν η Επανάστασή μας είχε αποτύχει – χάρη στο αλληλοφάγωμά μας. Και βέβαια ο Xορός του Ζαλόγγου ήταν μύθος. Το τραγούδι που (δήθεν) τραγούδαγαν οι Σουλιώτισσες γράφτηκε 106 χρόνια μετά. Και θα ήταν δύσκολο να το τραγουδάνε, αφού ήταν αλβανόφωνες. Σαν τα πληρώματα του ελληνικού στόλου, που, όπως γράφει ο Παπαρρηγόπουλος, δεν κατάλαβαν λέξη από τον λόγο που τους έβγαλε ο Μαυροκορδάτος στα ελληνικά. Ούτε αυτά τα μάθαμε ποτέ.
Πατώντας πάνω στους μύθους, χτίσαμε μια ψεύτικη ταυτότητα. Γίναμε «κακομαθημένα παιδιά», όπως σωστά μας αποκάλεσε ο Ζαμπέλιος, και περιμένουμε από τους άλλους λαούς ειδική μεταχείριση. Οπότε η Μαρία Ρεπούση κάνει άγια δουλειά όταν προσπαθεί να μας συνεφέρει. Μακάρι και οι άλλοι ιστορικοί (που όλα αυτά τα γνωρίζουν καλά) να είχαν το θάρρος της.
Γελοιογραφία απ’ την «Ελλάδα Αύριο» της 20ης Αυγούστου
Κάποιος κυβερνητικός εκπρόσωπος σε ένα πάλκο με μικρόφωνο λέει «…Αυτή τη στιγμή ο πρωθυπουργός εξετάζει διαφορετικές στρατηγικές εν όψει των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές μας…» Πιο πέρα μια φιγούρα, προφανώς του Σαμαρά, με σταυρωμένα τα χέρια, εξετάζει τρία κάδρα που περιέχουν αγιογραφίες. Στο ένα λέει «Η Παναγία η Απαγκιστρώτρα», στο άλλο λέει «ο Άγιος Ανακάμψιος», και στο άλλο λέει «ο Όσιος Ευρωζώνιος».
Είπα λοιπόν σήμερα να παραγγείλω μια πίτσα. Άνοιξα το συρτάρι της κουζίνας που περιέχει τα μενού των διαφόρων φαγάδικων («ντελιβεράδικων» όπως θα έλεγε ο φίλος μου ο Κίτσος) κι έπιασα τα μενού των πιτσαριών. Η Domino’s Pizza αποκλείεται για λόγους που έχουμε αναφέρει παλιότερα, οπότε έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε Roma Pizza και Pizza Fan. Τη Roma Pizza την έχω υπόψιν μου, και είναι ικανοποιητική, κι έτσι είπα να δοκιμάσω για πρώτη φορά Pizza Fan, έτσι για αλλαγή.
Δεν είχα ξαναπαραγγείλει ποτέ από την Pizza Fan επειδή με ενοχλεί η όλη προσέγγισή τους στο marketing: τα μενού τους είναι χαοτικά σχεδιασμένα γιατί προφανώς αν ήταν απλά και λιτά θα εύρισκες αμέσως αυτό που ψάχνεις, και κάτι τέτοιο δεν θα ήταν επαρκώς «κούλ», είναι γενναιόδωρα διανθισμένα με βλακώδεις αγγλισμούς και με φωτογραφίες αντικειμένων άσχετων με την πίτσα και με οτιδήποτε φαγώσιμο, (προσφορές κλπ,) και συνήθως κάνουν μια απλοϊκή σε σημείο προσβλητικό της νοημοσύνης μου προσπάθεια να συσχετιστούν με την ποδοσφαιρική κουλτούρα, η οποία έτσι κι αλλιώς μου προκαλεί εμετό. Όλα αυτά με έκαναν ανέκαθεν να κρατάω μια απόσταση από το εν λόγω μαγαζί, αλλά παραδεχόμενος ότι δεν έχουν κατ’ ανάγκη σχέση με την πίτσα που φτιάχνουν, είπα να τους δοκιμάσω, μήπως και εκπλαγώ ευχάριστα. Πέρασα λοιπόν από το μαγαζί της γειτονιάς, πήρα ένα μενού, και πήγα σπίτι μου.
Η διαφημιστική εκστρατεία «Meet the World» της Πορτογαλικής διαφημιστικής εταιρείας FCB Publicidade για λογαριασμό του Πορτογαλικού περιοδικού «Grande Reportagem» είναι γνωστή σε αρκετό κόσμο. Για όσους δεν την έχουν ακουστά, να παρουσιάσω κατ’ αρχήν μια από τις φημισμένες σημαίες της εκστρατείας:
Meet the World: Βραζιλία. Διαστάσεις: 430 × 303 pixels. Κάντε κλικ για 1,200 × 848 pixels, όπου μπορείτε να διαβάσετε το υπόμνημα.
Έλαβα λοιπόν ειδοποίηση ότι έγινε δεκτή η αίτηση που είχα καταθέσει προ εβδομάδων για τη μεταφορά της οικογενειακής μου μερίδας στον δήμο στον οποίο κατοικούμε τα τελευταία χρόνια. Είχα κάποια έγνοια για το αν θα γινόταν δεκτή η αίτηση, επειδή μεταξύ των πεδίων υπήρχε και πεδίο… «θρήσκευμα», στο οποίο δεν είχα κρατηθεί και τους είχα γράψει κάτι ειρωνικό. Θα μπορούσε κανείς να τους δικαιολογήσει με το σκεπτικό ότι οι αιτήσεις ήταν παλιές, άλλωστε στο πεδίο της ημερομηνίας υπήρχε έτοιμο ένα «19__», αλλά βέβαια αν το καλοσκεφτείς καμία απολύτως δικαιολογία δεν υπάρχει, γιατί αποκλείεται να είχαν τυπώσει τόσες αιτήσεις ώστε να τους κρατάνε δέκα χρόνια τώρα, και μάλλον αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα χρόνια περνάνε αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να διορθώσει το «19__» και να αφαιρέσει το «Θρήσκευμα:», κι έτσι οι αιτήσεις τυπώνονται κάθε χρονιά με αυτά τα λάθη. Αλλά ακόμα κι αν είχαν τυπωθεί στη δεκαετία του 1990 οι αιτήσεις, ούτε αυτό θα ήταν δικαιολογία: ας τις κατέστρεφαν, κι ας τύπωναν καινούργιες. Α, να χαθείτε, μπουνταλάδες!
(Αυτό το άρθρο δημοσιεύεται παράλληλα και στο atheia.gr)
Τα συγχαρητήριά μου στην PharmaComm, στη φαρμακοβιομηχανία Bayer και σε όποιους άλλους συνέβαλλαν στη δημιουργία του antisyllipsi.org.gr και στην προώθησή του μέσω της τηλεόρασης. (Είδα διαφημίσεις στο κανάλι «Mad»).
Ανάμεσα σε όλες τις αρνητικές πρωτιές της Ελλάδας στην Ευρώπη είναι και η πρωτιά στην έλλειψη ενημέρωσης των εφήβων γύρω από την αντισύλληψη, έλλειψη η οποία είναι βέβαια άμεσα συνδεδεμένη με την πάγια άρνηση του κράτους να εισάγει το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία. Όσο η νεολαία παρέμενε παραδοσιακά σεμνότυφη και ανερώτευτη αυτό δεν ήταν (μεγάλο) πρόβλημα, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες με τη μαζική εισαγωγή ηθών από την «επάρατη εσπερία» (αυτό δεν το κρίνω ως καλό ή κακό την παρούσα στιγμή, το αναφέρω απλά ως δεδομένο,) οι εφηβικές εγκυμοσύνες έχουν λάβει έκταση πανδημίας. Αυτό με τη σειρά του έχει δώσει στην Ελλάδα μια άλλη θλιβερή πρωτιά: σύμφωνα με μελέτη του Συνδέσμου Επιτελών Εθνικής Αμύνης (ΣΕΕΘΑ) με τίτλο «Το Δημογραφικό πρόβλημα της χώρας και οι επιπτώσεις του στις Ένοπλες Δυνάμεις» η χριστιανορθόδοξη Ελλαδίτσα μας έχει «ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά εκτρώσεων στον κόσμο και το μεγαλύτερο σε χώρες της Δύσης. (Πηγή: seetha.gr.)
Στην Ελλάδα εκτός από την ασχετοσύνη των πολιτικών, την αδιαφορία των αρμοδίων, την έλλειψη know-how, την έλλειψη κονδυλίων, και τη γενική άγνοια ακόμα και της ίδιας της έκτασης του προβλήματος, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και μια θρησκευτικής έμπνευσης ενεργή αντιπολίτευση προς την ιδέα της σεξουαλικής αγωγής. Είτε λόγω πεποιθήσεων που έχουν οι ίδιοι λόγω της θρησκευτικής τους μέθεξης, είτε ανταποκρινόμενοι στις προσταγές της επίσημης θρησκείας του κράτους που τάχα εκπροσωπεί το 98% του πληθυσμού, οι εμπλεκόμενοι παράγοντες (πολιτικοί κυρίως, αλλά και άλλοι που με τη γνωμοδότησή τους θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη ροπή των πραγμάτων) εναντιώνονται προς την κρατική επιχορήγηση οποιουδήποτε επιμορφωτικού ή ακόμα και απλά ενημερωτικού μηνύματος που θα συνιστούσε παραδοχή του γεγονότος ότι το εφηβικό σεξ αποτελεί πλέον εδραιωμένη πραγματικότητα.
Δεν θα υπαινιχθώ ότι η κατάσταση δεν είναι θλιβερή. Δεν θα κρύψω ότι εξετάζω σοβαρά το ενδεχόμενο μετανάστευσης σε άλλη χώρα. Αλλά θέλω για μια στιγμή να σταθώ σε ένα από εκείνα τα πράγματα που μέσα σε όλη την ανακατωσούρα που επικρατεί, πραγματικά μου ανάβουν τα λαμπάκια.
Έλαβα σήμερα μέσω email από έναν φίλο ένα μήνυμα με θέμα «Dr Mark Weisbrot: Καλωσήρθατε στην κόλαση του ΔΝΤ! (διαδώστε το)». Άρχισα να το διαβάζω έχοντας ήδη υπόψιν ότι αφού λέει «διαδώστε το» θα πρόκειται περί απάτης. (Το θλιβερό είναι ότι ο φίλος μου το έστελνε στα σοβαρά.) Με τα μάτια μου σάρωσα στα γρήγορα το κείμενο για να βρω ποια είναι η πηγή του, είδα πως δεν αναφέρεται καμία, κι έτσι ήμουν πλέον βέβαιος πως μόνο με χιουμοριστική διάθεση θα μπορούσα να συνεχίσω την ανάγνωση. Δεν θα παραθέσω το κείμενο, αλλά όποιος θέλει οπωσδήποτε να το έχει στα χέρια του μπορεί να το βρει εδώ: slap.gr – 3 Μαΐου 2010 – «Καλωσήλθατε στην εσκεμμένη και προμελετημένη κόλαση του ΔΝΤ»
Σύμφωνα με την πρώτη παράγραφο του κειμένου, πρόκειται για άρθρο που υποτίθεται πως έγραψε κάποιος Mark Weisbrot. Το μέσο που δημοσίευσε αυτό το άρθρο δεν κατονομάζεται: προφανώς εκείνοι που διαδίδουν το email έχουν την εντύπωση ότι τα άρθρα απλά γράφονται, έτσι γενικώς και αορίστως, κι έπειτα απλά υπάρχουν και ίπτανται στο κενό, περιμένοντας κάποιον να τα αντιγράψει σε email και να τα προωθήσει σε όλους τους γνωστούς του.
Πειραματίζομαι με το google calendar, και σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να έχω ανάμεσα στα ημερολόγιά μου κι ένα εορτολόγιο, σύμφωνα με –τι άλλο βέβαια– την ελληνική χριστιανική ορθόδοξη παράδοση. Αφού το έψαξα λοιπόν, βρήκα ένα εορτολόγιο σε κατάλληλη μορφή κάπου στα διαδίχτυα και το έκανα import. Κι έπειτα, για να μην κρατάω όλα τα καλά για τον εαυτό μου, το έκανα «share with everyone». Δείτε το, αν σας είναι χρήσιμο κάντε χρήση του, κι αν έχετε κάποια παρατήρηση σας παρακαλώ πείτε μου:
Τον παλιό καλό καιρό χτύπαγαν οι καμπάνες για πέντε, δέκα λεπτά, άντε το πολύ μισή ώρα, μα το παπαδάκι αναπόφευκτα κουραζόταν και έτσι γλίτωναν τα αυτιά μας από το διαρκές μονότονο ντόνγκ, … ντόνγκ… ντόνγκ…
Από τότε όμως που ο κάθε παπάς έβαλε μηχανισμό κρούσης της καμπάνας με προγραμματιζόμενο χρονοδιάγραμμα, 64 προεπιλεγμένες μελωδίες, και δεκαεξάμπιτο μικροεπεξεργαστή, δεν γλιτώνουμε με τίποτα. Σήμερα η προεπιλεγμένη μελωδία είναι ένα μονότονο «ντόγνγκ» ανά πέντε δευτερόλεπτα. Ακούγεται σα να κλαίει ο διάολος τα παιδιά του.
Κακό πράγμα η ανάμειξη της θρησκείας με την τεχνολογία.
Μετέφρασα στα γρήγορα στη γλώσσα μας (διασκευάζοντας στην πορεία) μια πάρα πολύ διδακτική εικόνα που βρήκα σε ένα group στο facebook σχετικά με τους «ΟΥΚάφρους».
20 Έλληνες αντιρρησίες συνείδησης διαπράττουν το ίδιο αδίκημα αλληλέγγυοι στους 20 διωκόμενους Τούρκους.
Αθήνα, 12 Φεβρουαρίου 2010
Ο στρατός σε Τουρκία και Ελλάδα έχει ποινικοποιήσει κάθε πράξη και κάθε σκέψη που αντιστέκεται στις ολοκληρωτικές πρακτικές του.
Το Άρθρο 318 του Τουρκικού Ποινικού Κώδικα διώκει καθένα που «αποθαρρύνει άτομα να στρατευθούν»:
(1) Όσοι παρακινούν ή προτείνουν ή προπαγανδίζουν με αποτέλεσμα να αποθαρρύνουν άτομα να υπηρετήσουν στρατιωτική θητεία καταδικάζονται σε φυλάκιση από έξι μήνες έως δύο χρόνια.
(2) Αν η πράξη διαπράττεται μέσω του τύπου και των ΜΜΕ, η ποινή προσαυξάνεται κατά το ήμισυ.
Το αντίστοιχο Άρθρο 202 του Ελληνικού Ποινικού Κώδικα διώκει καθένα που «διεγείρει αυτούς που έχουν υποχρέωση στρατιωτικής υπηρεσίας»:
Kάθε νέο άρθρο
Άρθρο του Νίκου Δήμου, από το LIFO, 2013-06-05
Διαγόρας ο Μήλιος 