Και γιατί πρέπει να «σεβόμαστε» τη θρησκεία;

Το κείμενο αυτό είναι του Αυγουστίνου Ζενάκου και δημοσιεύτηκε στο Unfollow την Πέμπτη, 9 Ιανουαρίου του 2014.  Δεν συμφωνώ με όλα όσα λέει, αλλά με τα περισσότερα.  Έχει ενδιαφέρον, και καλό είναι να υπάρχει αναρτημένο και εκτός Unfollow.

Θα μπορούσα να προσφύγω στον βολικό διαχωρισμό και να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη: άλλο η θρησκεία, άλλο η Εκκλησία. Δεν τη θέλω όμως αυτή την υπεκφυγή – κι ας την επιλέγουν πολλοί. Και τα δύο αξίζουν ανελέητη κριτική, ανένδοτο δημόσιο λόγο, πολιτική και πολιτιστική ανάλυση, διαρκή πίεση για τη λειτουργία τους ως ιδεολογικών σχημάτων και τον ρόλο τους ως συστημάτων εξουσίας, και αλλεπάλληλες προκλήσεις με κάθε αναλυτικό και καλλιτεχνικό μέσο – τίποτε από τα οποία δεν εμπίπτει στην κοινότοπη πλην ψευδεπίγραφη κατηγορία του «σεβασμού»…

Οὐαὶ ὑμῖν

Andres Serrano, «Piss Christ», 1987

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: ο «σεβασμός», ο οποίος στα συμφραζόμενα αυτά παρουσιάζεται ως «ουδέτερη» έννοια, γέννημα «κοινής λογικής», απαραίτητος για την «αρμονική συνύπαρξη», περίπου δηλαδή ως αναβαθμισμένη, οφειλόμενη «ευγένεια», δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Είναι ένα ιδεολογικό στοιχείο που συσκοτίζει τα πράγματα: η θρησκεία δεν είναι πρωτίστως μια ατομική πεποίθηση· απεναντίας, είναι πρωτίστως τρόπος κοινωνικής οργάνωσης, θέσπισης και τήρησης ιεραρχιών, υπαγωγής σε συγκεκριμένο σύστημα εξουσίας, αποδοχής ενός συγκεκριμένου επιμερισμού των αγαθών – όλα αυτά και ταυτόχρονα η νομιμοποιητική αφήγησή τους, η ιδεολογία τους. Η θρησκεία κάποιου δεν είναι μια προτίμησή του, με τον τρόπο που είναι προτίμησή του το αγαπημένο του χρώμα. Είναι η ένταξή του σε συγκεκριμένη θέση μέσα σε μια ιεραρχημένη κοινότητα και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται την ένταξή του αυτή τόσο ο ίδιος όσο και η κοινότητα. (Εδώ έγκειται μάλιστα και το κύριο σφάλμα των λεγόμενων νέων αθεϊστών, οι οποίοι επιχειρηματολογούν κατά του προφανούς παραλογισμού των μεταφυσικών πεποιθήσεων και απορούν που οι πιστοί δεν «καταλαβαίνουν» ότι οι κρίνοι δεν γονιμοποιούν παρθένες.) Δεν έχει λοιπόν κανένα νόημα να μιλάμε για θρησκεία αν δεν εννοούμε τον πραγματικό κόσμο που αυτή οργανώνει, συντηρεί και υπερασπίζεται.

Γι’ αυτό και οι προσχηματικά ίσες αποστάσεις που δηλώνονται στην επιδίωξη του «σεβασμού» δεν είναι ποτέ ίσες, διότι στην πραγματικότητα μεταμφιέζουν ένα σύστημα εξουσίας σε δήθεν άθροισμα ατομικών προτιμήσεων. Ένα σύστημα εξουσίας όμως δεν το «σέβεσαι» με την έννοια της ευγένειας. Σε ένα σύστημα εξουσίας είτε υποτάσσεσαι είτε όχι. Η ευθύτερη λοιπόν μετάφραση του επιδιωκόμενου αυτού «σεβασμού» είναι: υποταγή.

Αν και δεν ομολογείται από κανέναν, η έννοια της υποταγής διαπνέει όλες τις αντιδράσεις των προηγούμενων ημερών στις καρναβαλικές περιπτύξεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλου. Από τον ηγεμονικό Άνθιμο που ζητάει διαγραφή του βουλευτή κι έτσι ευθύς αμέσως ορίζει το πλαίσιο της συζήτησης· ως τους αυλικούς της Νέας Δημοκρατίας που κραδαίνουν τα εθνικιστικά εξαπτέρυγα κολακεύοντας την ελληνορθόδοξη ιδιοπροσωπία· ως τον ως εκ τούτου ολοκληρωτικά ετεροπροσδιοριζόμενο εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος καταδέχεται να δώσει στη χυδαία ερώτηση «αν ένα κόμμα που φιλοδοξεί και διεκδικεί να κυβερνήσει και τη χώρα έχει ένα τέτοιο πλαίσιο κανόνων συμπεριφοράς που δείχνουν έμπρακτα το σεβασμό» την ισχνή απάντηση ότι «οφείλουν τα κόμματα να σέβονται τις θρησκευτικές επιλογές του οποιουδήποτε»· και ως τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ που ενημερώνει τον Πατριάρχη ότι η αλλαγή της ακολουθούμενης φασιστικής μεταναστευτικής πολιτικής  είναι «ουμανιστικό παναθρώπινο αίτημα» που θέλει «αλληλεγγύη», στην οποία μάλιστα «συμπλέουν» η Εκκλησία και η Αριστερά – αυτό που ουδέποτε παρατηρείται είναι η προφανής αντεπίθεση: Τι πρέπει να «σεβαστούμε» ακριβώς; Τη μοιρασιά δύναμης και πλούτου που έχετε ευλογήσει στο όνομα του Άρχοντος Κουροπαλάτου Μελισσανίδη και του Άρχοντος Λαοσυνάκτη Κόκκαλη; Τις ανώνυμες εταιρείες που στήνετε με την κυβέρνηση για να κάνετε μπίζνες; Τα πάρε-δώσε με την πολιτική εξουσία και τους δικαστικούς; Τους Αρχιεπισκόπους στα υπουργικά συμβούλια; Την υποστήριξη σε ακροδεξιούς και νεοναζί; Ή μήπως το πνευματικό βάθος εκείνου του τύπου που λέει ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν κάνει «αξία ζωής τον σωλήνα αποβολής περιττωμάτων»;

Η «αγία» τριάδα

Σύσσωμος η ελληνοχριστιανορθοδοξία εορτάζει σήμερα την εορτή του «αγίου» πνεύματος, και είπα να δημοσιεύσω κάτι που να είναι μέσα στο, ε, «πνεύμα» της ημέρας.

Η αντιγραφή είναι ελεύθερη.

Γνωμικό #218

«Η ελευθερία μου να εκφράζομαι συνεπάγεται την ελευθερία σου να προσβάλλεσαι.»

—Άγνωστος.

Ο Ιησούς μεθυσμένος

Το σημερινό ανοσιούργημα είναι έργο του stratis vip.

Γνωμικό #84

«Οι άθεοι κατηγορούνται συχνά για βλασφημία, αλλά αυτό είναι ένα έγκλημα που δεν μπορούν να διαπράξουν… Όταν ο άθεος εξετάζει, αρνείται, ή σατιρίζει τους θεούς, δεν ασχολείται με πρόσωπα αλλά με ιδέες. Είναι ανήμπορος να προσβάλλει τον Θεό, γιατί δεν δέχεται την ύπαρξη κανενός τέτοιου όντος.»

—George William Foote (Τζόρτζ Ουίλιαμ Φούτ) (1850-1915) Άγγλος συγγραφέας, συντάκτης και εκδότης.

Η απόλυτη βλασφημία

Περίληψη: συνέχεια του προηγούμενου άρθρου Βλασφημίας το Ανάγνωσμα, με περιγραφή της απόλυτης βλασφημίας, η οποία θεωρείται από τους χριστιανούς ως το μοναδικό ασυγχώρητο αμάρτημα, και πρόσκληση προς κάθε άπιστο να συμμετάσχει.

Η επιφοίτησις του Αγίου Πνεύματος, αλλιώς γνωστή και ως Πεντηκοστή, η οποία εις το σωτήριον έτος 2008 θα εορτασθεί την 15ην Ιουνίου.

Ως γνωστόν, ο πανάγαθος αβρααμικός θεός είναι διατεθειμένος να συγχωρέσει οποιαδήποτε αμαρτία στον άνθρωπο, αρκεί αυτός να μετανοήσει ειλικρινά. Η αγία γραφή, οι βίοι αγίων και τα συναξάρια είναι γεμάτα με ιστορίες διαφόρων που είτε από λόξα, είτε για προσωπικό τους συμφέρον έχουν διαπράξει ληστείες, καταστροφές, λεηλασίες, βιασμούς και φόνους, και παρ’όλα αυτά έχουν αγιοποιηθεί και θεωρούνται παραδείγματα προς μίμηση. (*1) Η εκκλησία εξηγεί αυτό το παράδοξο διαβεβαιώνοντάς μας πως είναι όλοι ειλικρινά μετανοημένοι.

Πως γνωρίζει η εκκλησία το «ειλικρινές» της μετάνοιάς τους; Ένας θεός ξέρει. (Το λογοπαίγνιο εσκεμμένο.)

Σχετικό φαντάζομαι πως είναι και το καταπληκτικό φαινόμενο που παρατηρείται και στις μέρες μας, με τους διάφορους κλέφτες, υποκριτές, μαστρωπούς και παιδόφιλους βιαστές που βρίσκονται στους κόλπους της εκκλησίας. Όταν, κάθε τόσο και λιγάκι, ένας από αυτούς ξεπροβάλλει στο φως της δημοσιότητας, η εκκλησία κάνει το παν για να τον καλύψει και να τον προστατέψει, γιατί γνωρίζει πως κάθε κάθαρμα μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετανοήσει «ειλικρινά», και να του συγχωρεθούν τα πάντα.

Τα πάντα; ε, σχεδόν τα πάντα. Υπάρχει μία αμαρτία που άπαξ και τη διαπράξεις, δεν υπάρχει σωτηρία, εις τον αιώνα τον άπαντα, όσες «ειλικρινείς» μετάνοιες και να κάνεις, όσα πατερημών και κυριελέησον και να πείς, όσες αγαθοεργίες να κάνεις, όσα συγχωροχάρτια κι αν αγοράσεις. Και η αμαρτία αυτή δεν είναι παρά μία ειδική μορφή βλασφημίας.

Ω, ναι, κυρίες και κύριοι, για την περίπτωση που δεν το γνωρίζατε ήδη, σας παρουσιάζω τη βλασφημία που σύμφωνα με τη τη χριστιανική θρησκεία συνιστά ασυγχώρητη αμαρτία:

Βλασφημίας το ανάγνωσμα

Περίληψη: μία μικρή πραγματεία πάνω στο φαινόμενο της βλασφημίας σε σχέση με τη χριστιανική θρησκεία αλλά και σε σχέση με το ισχύον νομικό σύστημα της Ελλάδας.

Όπως κάθε θεός που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι ο αβρααμικός θεός, δεν έχει σκοπό να ανεχθεί καμία ανυπακοή ή βλασφημία εις βάρος του από κοινούς θνητούς. Όχι μόνο το δηλώνει αυτό ξεκάθαρα η αγία γραφή, αλλά είναι επίσης από άκρη σε άκρη απανθισμένη με γλαφυρές περιγραφές των διαφόρων ευρηματικών μεθόδων τιμωρίας που εφαρμόζει ο θεός της αγάπης πάνω σε κάθε θνητό με τον οποίο έχει ανοικτούς λογαριασμούς: χαλάζι, ακρίδες, δηλητηριώδη φίδια, λιοντάρια, αρκούδες, χαλάζι ανάμικτο με φωτιά και αίμα, βασανιστήρια, πανώλη, λιμό, βρεφοκτονία προς συμμόρφωση, κανιβαλισμό, κανιβαλισμό γονέων πάνω στα παιδιά τους, επιδρομές δολοφόνων, ληστών, βιαστών, και διαφόρων γειτονικών λαών με όχι ιδιαίτερα φιλικές διαθέσεις, δηλητηρίαση, μετατροπή σε στήλη άλατος, σεισμό, κατακλυσμό, γη που ανοίγει και καταπίνει διάφορους, φωτιά και θειάφι, βροχή από πυρωμένα κάρβουνα, φλέγουσα λαίλαπα, φλόγες από τον Ήλιο, και γενικά μία πληθώρα