Kάθε νέο άρθροΑντιγράφω ανασυγκροτώντας συζήτηση που έγινε στα σχόλια που ακολουθούν άρθρα του Νίκου Δήμου με τίτλο «Ο Τελευταίος Σταθμός» και «Μιά γυναίκα κλαίει» από τις αρχές του 2006.
Nikos Dimou: […] εμένα δεν με φοβίζει ο θάνατος αλλά το «θνησκειν» – η διαδικασία…
[…] η ιδέα πως δεν θα μπορώ να απολαύσω την ζωή με γεμίζει αγανάκτηση. Μερικές φορές νιώθω την ανάγκη να γράψω στον τάφο μου βρισιές και κατάρες για όσους ζουν και χαίρονται αυτά που αγαπάω […]
Black Swan: […] Το πένθιμο (το νεκρικό· ακόμη και το μακάβριο) πρέπει να νοηθεί ως το αντίθετο του πενθητικού, της «ειρηναίας αποδοχής του θανάτου», για να το πω με λόγια του ίδιου του Γιανναρά, της αγωγής προς μία υποδειγματική συμφιλίωση με τον πεπερασμένο χαρακτήρα των όντων και των πραγμάτων (χαρά και λύπη, η μαγιά τόσων και τόσων ποιητών του νεοελληνικού πανθέου):
τα δύο αυτά (πένθιμο και πενθητικό), που δυστυχώς συγχέονται ακόμη και από τους πιο οξυδερκείς διανοούμενους, συνιστούν, απεναντίας, μια πολικότητα, στις ενδιάμεσες βαθμίδες της οποίας παίζεται η τύχη της ελεύθερης ή υπόδουλης μοίρας του Είναι.
Το άτομο φέρεται από το θάνατο, το πρόσωπο τον φέρνει, τον (μετα)φέρει, με μια λέξη πενθεί. […]
Nikos Dimou: […] τι μου χαλάτε το κείμενο με σαχλαμάρες Γιανναρά και άλλων ιερο-δούλων… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Διαγόρας ο Μήλιος 