Η Δικτατορία του Αυτοκινήτου

Κάνω μερικές πρόχειρες σκέψεις σχετικά με το τι είδους μέτρα θα ήταν αναγκαία για να λυθεί το πρόβλημα της στάθμευσης των αυτοκινήτων στις πόλεις μας, αν υπήρχε πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο στο Ελλαδιστάν μας.

«Ουτοπικές προσδοκίες», θα μου πείτε. Ναι, αλλά ξέρετε, ανήκω στη σχολή των συμπεριφοριστών, (Παύλωφ κι έτσι,) και γι’αυτό πιστεύω πως αν δεν τις διατυπώσω αυτές τις σκέψεις, τότε δεν θα είναι καν ουτοπικές προσδοκίες, θα είναι ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου. Τις διατυπώνω, άρα πλέον υπάρχουν, έστω και ως ουτοπικές προσδοκίες:

1. Δημιουργία χώρων στάθμευσης
   1. Διακοπή έκδοσης αδειών οικοδόμησης για οποιοδήποτε είδος κτιρίου εκτός από πολυόροφο σταθμό αυτοκινήτων.
   2. Δημιουργία κινήτρων και ευνοϊκών όρων για να είναι οικονομικά

Autoschreck

Ένας Γερμανός φίλος μου είχε πει πριν από πολλά χρόνια γιά έναν συμπατριώτη του ο οποίος, έχοντας απηυδήσει με τα αυτοκίνητα που στάθμευαν συνεχώς στα πεζοδρόμια, άρχισε να περπατάει πάνω τους. Όταν τελικά έλαβε δικαστική εντολή να μην το ξανακάνει αυτό, άρχισε να περπατά στη μέση του δρόμου.

Μετά από μία επίπονη αναζήτηση τελικά βρήκα τα ίχνη του. Ονομάζεται Michael Hartmann, και στο YouTube βρίσκεται ένα φιλμάκι διάρκειας 16 λεπτών γι’αυτόν. Κυρίες και κύριοι, απολαύστε το!