Kάθε νέο άρθροΑδάμ Σ.
Posted by Διαγόρας ο Μήλιος στο 2010/06/28
Ο Αδάμ. Φωτογραφία από το προφίλ του στο facebook.
Ήταν αρχές Μαρτίου του 2009, ένα συννεφιασμένο Σάββατο από εκείνα που κάνουν την Αθήνα να μοιάζει ακόμα πιο γκρίζα, βρώμικη και μουντή απ’ ότι συνήθως είναι. Δεν δυσκολεύτηκα να βρω το νοσοκομείο, αφού είναι ακριβώς δίπλα στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Εκείνη την εποχή ο Αδάμ μπαινόβγαινε από το νοσοκομείο, κι έτσι όταν κανονίζαμε να συναντηθούμε, μια εβδομάδα νωρίτερα, δεν ήξερε αν θα είναι «μέσα» ή «έξω». Εγώ του είχα πει πως όπου και να είναι, θα έλθω να τον γνωρίσω. Τελικά, εκείνη τη μέρα ήταν «μέσα».
Η πινακίδα έγραφε: Αντικαρκινικό – Ογκολογικό Νοσοκομείο Αθηνών «Άγιος Σάββας».
Πέρα από τα διάφορα θέματα αθεϊστικού ενδιαφέροντος για τα οποία είχαμε μιλήσει με τον Αδάμ μέσω gtalk και από τηλεφώνου, είχαμε ανταλλάξει και λίγες κουβέντες σχετικά με το ζήτημα της υγείας του, και μου είχε φανεί αρκετά αισιόδοξος. Είχα αποφύγει να κάνω ερωτήσεις, για να μην προκαλέσω δυσάρεστες απαντήσεις, αλλά εκείνος είχε προσφέρει εθελοντικά μια αρκετά θετική περιγραφή των πραγμάτων. Μου είχε δώσει να καταλάβω ότι ήταν στη μέση μιας μακροχρόνιας θεραπείας, την τελική έκβαση της οποίας δεν γνώριζε, αλλά την παρούσα φάση την αξιολογούσε ως καλή. Φαινόταν να χειρίζεται την κατάσταση με πολύ καλό τρόπο, δηλαδή με αποκλειστικό γνώμονα την προοπτική ότι η θεραπεία επρόκειτο να είναι επιτυχής.
Μπαίνοντας στο νοσοκομείο διαπίστωσα, χωρίς έκπληξη αφού εδώ είναι Ελλάδα, ότι δεσπόζουσα θέση στο προαύλιο έχει μια εκκλησία. Και δεν μιλάω για κάποιο εκκλησάκι, στο οποίο με το ζόρι χωράνε δυο όρθιοι, παρά για μια πλήρως ανεπτυγμένη εκκλησία που καταλαμβάνει τον χώρο μιας μικρής νοσοκομειακής πτέρυγας. Η πόρτα της εκκλησίας ήταν ανοιχτή, και μέσα επικρατούσε το προσήκον σκότος. Έξω υπήρχε ένα μεγάφωνο, από το οποίο αναδυόταν μια γέρικη ανδρική φωνή που κλαψούριζε κάτι ακατάληπτες ψαλμωδίες. Τόσο το θέαμα, όσο και το άκουσμα, ήταν μακάβριο, και εντελώς αντίθετο προς τις αισιόδοξες προσδοκίες που μου είχε δημιουργήσει ο Αδάμ από τηλεφώνου.
Η πρόσοψη της εκκλησίας, με κλειστή την πόρτα. Όταν είχα πάει εγώ, η πόρτα ήταν ανοικτή. Πάνω από την πόρτα διακρίνεται το μεγάφωνο. Κλικ για μεγέθυνση.
Πηγή: diaconia.gr
Είχα δει εκκλησίες στα προαύλια άλλων νοσοκομείων, και η παρουσία τους ήταν διακριτική: απλά υπήρχαν· αν ήθελες τους έδινες προσοχή, αν δεν ήθελες τις αγνοούσες. Συνήθως, όταν ένας άνθρωπος έχει κάποιο πρόβλημα υγείας, μπαίνει σε ένα νοσοκομείο για να γίνει καλά. Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που βλέπουν κάθε μέρα τα γενικά νοσοκομεία της χώρας είναι ιάσιμες, για την κάθε μια οι γιατροί γνωρίζουν πάνω-κάτω τι έχουν να κάνουν, κι έτσι δεν υπάρχει μεγάλη ανάγκη επίκλησης στο υπερφυσικό. Ο περισσότερος κόσμος κατανοεί πως είτε ανάψεις κερί είτε δεν ανάψεις, δεν πρόκειται να έχει επιπτώσεις ούτε στη δοσολογία των φαρμάκων που θα χορηγηθούν στον άνθρωπό σου, ούτε στην ποιότητα της δουλειάς που θα κάνει το χέρι του χειρούργου. Έτσι, ο ρόλος των εκκλησιών στα περισσότερα νοσοκομεία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως παθητικός.
Το μέγεθος της εκκλησίας σε σύγκριση με το εξαόροφο νοσοκομείο.
Πηγή: agsavvas-hosp.gr
Απ’ ότι φαίνεται όμως, το αντικαρκινικό νοσοκομείο είναι αλλιώτικο απ’ τ΄άλλα: η πρόγνωση σε πολλές από τις περιπτώσεις καρκίνου είναι εντελώς δυσοίωνη, κι έτσι σε αυτό το νοσοκομείο πολύς κόσμος μπαίνει για να πεθάνει. Ανεξαρτήτως της αποτελεσματικότητας των φαρμάκων και των ικανοτήτων του νοσηλευτικού προσωπικού, η αβεβαιότητα είναι μεγάλη, η απελπισία συνηθισμένη, κι έτσι η επίκληση στο υπερφυσικό είναι για πολλούς αναπόφευκτη. Κατά συνέπεια, η εκκλησία στο προαύλιο του αντικαρκινικού δεσπόζει. Η παρουσία της είναι επιβλητική. Ο ρόλος της ενεργός. Ακμάζει, σα να τρέφεται από την αγωνία και τον θάνατο του περιβάλλοντος χώρου.
Από το προαύλιο πέρασα μέσα στο νοσοκομειακό κτίριο, με το μυαλό μου να παιδεύεται από ερωτήματα όπως το αν και κατά πόσο αυτή η νεκρώσιμη κακογουστιά αντιπροσώπευε την πλειοψηφία του κόσμου που είχε την ατυχία να βρίσκεται σε αυτό το χώρο, και αν και κατά πόσο θα μπορούσαν όλοι αυτοί οι απελπισμένοι άνθρωποι να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για επίκληση στο υπερφυσικό με κάπως λιγότερο μακάβριους τρόπους, ή έστω με τρόπους που να μην προσβάλλουν τις αισθήσεις των υπολοίπων και να μην ανατρέπουν την αισιόδοξη διάθεση που μπορεί μερικοί να ήθελαν να έχουν. Ένα πράγμα ήξερα: εγώ είχα πάει σε εκείνο το χώρο έχοντας την αισιόδοξη διάθεση που μου είχε μεταφέρει ο Αδάμ, αλλά το οπτικοακουστικό καλωσόρισμα με είχε κάνει να τη χάσω.
Στο εσωτερικό του ισογείου τα αυτιά μου βρήκαν κάποια ανακούφιση, η οποία όμως δεν κράτησε για πολύ: μόλις βγήκα από το ασανσέρ στον πέμπτο όροφο βρέθηκα σε ένα διάδρομο πλημμυρισμένο από την ίδια ψαλμωδία, κατά τρόπο μάλιστα πολυφωνικό. Η ακουστική προσβολή ήταν σιγανή μεν, αλλά πανταχού παρούσα. Προφανώς, η ηχητική εγκατάσταση του νοσοκομείου ήταν σε απ’ ευθείας σύνδεση με την εκκλησία, έτσι ώστε όλα τα μεγαφωνάκια σε όλους τους διαδρόμους να παίζουν τα πεθαμενατζίδικα κλαψουρίσματα του μαυροφορεμένου μάγου. Μια αλλόκοτη ανάμειξη τεχνολογίας με σκοτεινό μεσαίωνα.
Περπατώντας κατά μήκος του διαδρόμου, και θαυμάζοντας με τα αυτιά μου την αντίληψη περί σύγχρονου νοσοκομειακού περιβάλλοντος που φαινόταν να έχει η διεύθυνση του ιδρύματος, δεν μπόρεσα να μην κοιτάξω από τις ανοικτές πόρτες στους θαλάμους. Δεν είδα τα πρόσωπα των κατάκοιτων ασθενών, είδα όμως στα πρόσωπα των συγγενών εκφράσεις από σιωπηλή υπομονή έως απόγνωση.
Λίγο πριν φτάσω στο τέρμα του διαδρόμου, μέσα από την ακατάληπτη ψαλμωδία τα αυτιά μου έπιασαν μια λέξη. Στα τραγουδιστά, ο μαυροφορεμένος μάγος είχε μόλις κάνει λόγο για θάνατο. Δεν έβγαλα νόημα από τα συμφραζόμενα, δεν ξέρω αν μιλούσε για νίκη επί του θανάτου, ή για το αναπόφευκτο του θανάτου, δεν ξέρω αν αναφερόταν στην κρίση μετά τον θάνατο ή αν έλεγε πως ο θεός θα είναι ο οδηγός μας μέχρι και στο θάνατο, (Ψαλμοί 48:14) το μόνο που ξέρω είναι ότι βρισκόμουν μέσα σε ένα νοσοκομείο όπου πολλοί άνθρωποι πέθαιναν, και άκουγα κάποιον τραγόπαπα να κλαψουρίζει περί θανάτου, ενώ είχα έλθει για να δω έναν νέο άνθρωπο που ήθελε να ζήσει. Όποια αισιοδοξία διατηρούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε εξανεμιστεί, και φυσικά, δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα μπορούσε κάποιος από τους ασθενείς να διατηρεί την παραμικρή αισιοδοξία μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Το όλο σκηνικό μου φάνηκε εντελώς παράλογο, σκοταδιστικό, σιχαμερό.
Στο τέλος του διαδρόμου ήταν το τμήμα μεταμόσχευσης μυελού των οστών, όπου βρισκόταν ο Αδάμ. Τηλεφώνησα, και βγήκε ο αδελφός του για να με υποδεχθεί. Μου εξήγησε ότι ο χώρος ήταν αποστειρωμένος, και υπήρχε μια συγκεκριμένη διαδικασία που έπρεπε να ακολουθείται από κάθε επισκέπτη προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί η πιθανότητα μόλυνσης. Ακολουθώντας τις οδηγίες του φόρεσα κάτι πλαστικά σακουλάκια πάνω από τα παπούτσια μου, και έβαλα μια ιατρική μάσκα μπροστά στο στόμα μου. Με βοήθησε να φορέσω μια πράσινη χειρουργική ποδιά που θα κάλυπτε τα ρούχα μου. Μου φάνηκε κάπως περίεργο που η όλη διαδικασία δεν εποπτευόταν από ειδικευμένο ιατρικό προσωπικό, απ’ την άλλη μεριά όμως σίγουρα προτιμούσα να μου λέει τι να κάνω ο στιγμιαία συμπαθητικός αδελφός του Αδάμ, παρά κάποια βαριεστημένη και αδιάφορη νοσοκόμα.
Μπήκα λοιπόν στο θάλαμο του Αδάμ, και χαιρετηθήκαμε. Χάρη στο ασφαλιστικό του ταμείο, που του παρείχε μονόκλινο, στο θάλαμο βρισκόμασταν μόνο εμείς οι τρεις. Η θέα από τα παράθυρα δεν ήταν ό,τι καλύτερο, (η ΓΑΔΑ,) αλλά τουλάχιστον μπορούσες να απλώσεις τη ματιά σου. Και το καλύτερο απ’ όλα, δεν ακουγόντουσαν καθόλου τα μακάβρια κλαψουρίσματα του τραγόπαπα. Προς στιγμήν παραξενεύτηκα, γιατί δεν έβρισκα ομοιότητα ανάμεσα στον άνθρωπο που είχα μπροστά μου και σε αυτόν που είχα δει στις φωτογραφίες στο facebook. Εκείνος προέβλεψε την απορία μου και μου εξήγησε ότι ήταν πρησμένος σε σημείο που δεν αναγνωριζόταν λόγω της κορτιζόνης, ενώ εγώ υπέθεσα ότι κάποιο επιπλέον ρόλο θα έπρεπε να έχει παίξει και η χημειοθεραπεία. Πέρα από την αλλόκοτη όψη, φαινόταν μια χαρά. Δεν ήταν ξαπλωμένος, παρά καθόταν στην άκρη του κρεβατιού, με τα πόδια να ακουμπάνε στο πάτωμα. Δεν ήταν σωληνωμένος πέρα από έναν ορό, μιλούσε με μεγάλη ευκολία, και το πιο σημαντικό απ’ όλα, το ηθικό του ήταν ακμαιότατο.
Η ώρα πέρασε αρκετά ευχάριστα, με τους τρεις μας να συζητάμε περί παντός επιστητού. Μου εξήγησαν ότι η μεταμόσχευση του μυελού των οστών δεν είναι κάτι το τρομακτικό που ίσως να φαντάζομαι, και ότι ουσιαστικά δουλεύει απλά και μόνο με μεταγγίσεις αίματος, πράγμα που με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα, γιατί στην εντύπωση που λόγω αγνοίας είχα σχηματίσει, σημαντικό ρόλο διαδραμάτιζαν πριόνια, βίδες, και τέτοια πράγματα. Ο Αδάμ μου έδειξε στο laptop μια εργασία που είχε κάνει στο Πολυτεχνείο, η οποία ήταν η σχεδίαση ενός ολόκληρου δεξαμενόπλοιου. Μιλήσαμε λίγο για ναυπηγική, σωσίβιες λέμβους, μηχανοστάσια και τέτοια πράγματα. Αργότερα έκανα λόγο για τις ψαλμωδίες στο διάδρομο, και ο Αδάμ μου είπε πως δεν τις είχε καν ακούσει. Σκέφτηκα πως ήταν τυχερός. Ο αδελφός του, που τις είχε ακούσει, βγήκε για λίγο στο διάδρομο και τις ηχογράφησε με το κινητό του. Συζητήσαμε για λίγο την τριτοκοσμικότητα της θρησκευτικής έκφρασης στην Ελλάδα, και για τις προοπτικές μιας οργάνωσης αθεϊστών. Ο Αδάμ μου είπε για τον όγκο που είχε σχηματιστεί στον θώρακά του, μου μίλησε για τις θεραπείες και τις εγχειρίσεις που είχε υποστεί, για την επιτυχή καταπολέμηση του όγκου η οποία ήταν μια πολύ θετική εξέλιξη, και για την επανεμφάνισή του κάπου στην πλάτη του, πράγμα που ανέφερε με ένα ερωτηματικό ως προς το τι μέλλει γεννέσθαι, και με φανερή καταστολή της αισιοδοξίας του. Απέφυγα να σκεφτώ τι μπορεί να σημαίνει αυτό, και νομίζω πως το ίδιο έκανε κι εκείνος.
Αργότερα, όταν ήταν η ώρα να φύγω, κατέφθασε και η μητέρα του, και συστηθήκαμε. Εκείνη είπε πως την χαροποιεί το γεγονός ότι ο γιος της κάνει καινούργιους φίλους. Έφυγα λέγοντας «εις το επανειδείν.» Την επόμενη εβδομάδα έμαθα πως ο Αδάμ πέθανε. Το ένα του ιστολόγιο (Εξέργεια) τα άρθρα έχουν σταματήσει στις 15 Ιανουαρίου του 2009, ενώ στο άλλο (5 posts) στην 1η Μαρτίου του 2009. Ήταν 32 χρονών, και άφηνε πίσω του μια γυναίκα κι ένα μικρό παιδί. Αν ζούσε, σήμερα θα ήταν τα γενέθλιά του, 28 Ιουνίου. Λυπάμαι που δεν τον είχα γνωρίσει νωρίτερα.
Παιδική φωτογραφία του Αδάμ από το προφίλ του στο facebook.
Copyright © 2010 Διαγόρας ο Μήλιος | Όροι Χρήσης
Άρθρα μέσω RSS
Σχόλια μέσω RSS
Μόνο τα σχόλια αυτού του άρθρου μέσω RSS
Άρθρα μέσω email
Σχόλια μέσω email
Διαγόρας ο Μήλιος 
Αμέθυστος said
:(
griego said
το χειρότερο ναρκωτικό είναι το φαγητό που τρώμε κι ο αέρας που αναπνέουμε, αλλά…ποιός θα τα πεί αυτά στο λαό για να μην πεθαίνουν άδικα συνάνθρωποι μας όπως ο Αδάμ; η ευρωβόρα εκκλησία; (: … Όσο για τον αδικοχαμένο Αδάμ το μόνο αισιόδοξο που μπορώ να σκεφτώ είναι ένας στίχος του Prince: Some say a man ain’t happy, truly / Until a man truly dies! (Sign O’ the times/1987)
Aταίριαστος said
Όταν η μητέρα μου περνούσε τις τελευταίες της μέρες στο νοσοκομείο είχα γράψει:
«Κοντά στην είσοδο δεσπόζει μία τεράστια τοιχογραφία της Παναγίας. Κανονικά, θα έπρεπε να απαγορεύεται κάθε εκδήλωση λατρείας στο χώρο του νοσοκομείου. Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει κάποια σχετική επιγραφή στην είσοδο: «Προσοχή! Χώρος εφαρμογής επιστημονικών μεθόδων. Απαγορεύεται οποιαδήποτε εκδήλωση μεταφυσικών και ανορθολογικών αντιλήψεων». Στην πραγματικότητα, βέβαια, στα περισσότερα νοσοκομεία λειτουργούν παρεκκλήσια.»
Σήμερα, κατά σύμπτωση είναι των Αγίων Αναργύρων οι οποίοι ήταν γιατροί(!!!). Πανηγυρίζουν δεκάδες παρεκκλήσια που στεγάζονται σε προαύλειους χώρους νοσοκομείων. Αυτή η εικόνα δείχνει μία παρασιτική σχέση εκκλησίας – επιστήμης στην Ελλάδα. Είναι σαν να έρχεται η Εκκλησία σε χώρο που δεν της ανήκει με σκοπό να «κλέψει πελάτες» εκμεταλλευόμενη τη δύσκολη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ασθενής.
Διαγόρας ο Μήλιος said
Εγώ πάλι δεν θα το εξέφραζα με τέτοιους όρους. Το να «απαγορεύεται κάθε εκδήλωση λατρείας στο χώρο του νοσοκομείου» ακούγεται σα να θέλεις, για παράδειγμα, να απαγορεύσεις στους ασθενείς & τους επισκέπτες να κάνουν το σταυρό τους. Προφανώς δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Απλά θα έπρεπε το νοσοκομείο ως δημόσια υπηρεσία (όπως και το κράτος γενικότερα) να είναι αμέτοχο, ουδέτερο και αμερόληπτο σε ζητήματα λατρείας. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν εκκλησίες, τοιχογραφίες της Παναγίας, και τέτοια πράγματα σε δημόσια νοσοκομεία. Αν πράγματι αρκετοί Έλληνες είναι οπισθοδρομικοί σκοταδιστές, δεισιδαίμονες, και κακόγουστοι, ώστε να επιθυμούν εκδηλώσεις λατρείας, καρακιτσαριό, και πεθαμενατζίδικους ύμνους στο νοσηλευτικό τους περιβάλλον, αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να μπορούν να βρουν στα ιδιωτικά νοσοκομεία βάσει των νόμων της ελεύθερης αγοράς, οι οποίοι φροντίζουν κάθε ανάγκη να καλύπτεται. Αντί γι αυτό όμως, στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: τα ιδιωτικά νοσοκομεία είναι πολύ πιο κοσμικά και πολιτισμένα από τα δημόσια.
Mitsakos said
Το θέμα αυτό -ειδικά με τα νοσοκομεία- με απασχολεί περισσότερο λόγω προσωπικού θέματος από το περασμένο φθινόπωρο. Δε θέλω να προσθέσω τίποτα παραπάνω σε αυτά που έχουν ήδη ειπωθεί απλώς να συμπληρώσω μία ακόμα εμπειρία έστω και light (έχω και τη σχετική φωτογραφία). Στο γραφείο των γιατρών του Σωτηρία κάποιος θρησκομανής προφανώς κάποιο περασμένο πάσχα έκαψε με κερί το κούφωμα της πόρτας σχηματίζοντας μια μουτζούρα με ένα σταυρό (το γνωστό θέμα που έχει θίξει εδώ ο Διαγόρας παλιότερα). Και εντάξει αυτός είναι μειωμένης αντίληψης αλλά και σεβασμού προς τους υπόλοιπους ασθενείς και επισκέπτες. Περισσότερο με ενόχλησε ότι δεν υπήρξε ένας γιατρός που να σέβεται την επιστήμη του να ζητήσει να αποκατασταθεί η ζημιά. Πολλά ζητάω ε;
Διαγόρας ο Μήλιος said
Μα, σε ένα νοσοκομείο που ονομάζεται «Σωτηρία» τι περιμένεις; Η λέξη που επέλεξε η Σοφία Σλήμαν και οι άλλες κυρίες της αθηναϊκής κοινωνίας του 1900 ως τίτλο του σανατορίου που ίδρυσαν δεν αφορά τη σωτηρία του ασθενούς από την ασθένεια, παρά τη σωτηρία της ψυχής του κατά τη χριστιανική παραλογολογία, και μόνο μέσω λογοπαιγνίου και εν είδει ευχής (παράκλησης προς τον ύψιστο) αναφέρεται σε ίαση. Πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού η φυματίωση τότε ήταν ανίατη ασθένεια: το πρώτο εμβόλιο κατά της φυματίωσης βγήκε από το ινστιτούτο Παστέρ της Γαλλίας το 1921. Επίσης, για την ίδρυση του νοσοκομείου χρειάστηκε να πείσουν την μονή Πετράκη να παραχωρήσει το οικόπεδο, και έπρεπε με κάποιο τρόπο να τους καλοπιάσουν. Η «επικρατούσα» επικρατεί παντού, με διάφορους τρόπους.
Πάντως η φωτογραφία που έχεις καλό θα ήταν με κάποιο τρόπο να δημοσιευθεί.
μπίου said
Το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών (Ρίο) μετονομάστηκε σε «Παναγιά η Βοήθεια» και έχει μπει και υπερμεγέθης φωτεινή πινακίδα σε μπλε ελεκτρικ χρώμα 2-3 φορές στο μέγεθος της προηγούμενης…
Διαγόρας ο Μήλιος said
Μπίου, μπορείς με κάποιο τρόπο να εξασφαλίσεις μια φωτογραφία του τερατουργήματος;
scepticusbatsicus said
Δεν ξέρω..Εμένα θα μου έδινε δύναμη σε αντίστοιχη περίπτωση..Παίρνει πολλές ερμηνείες βέβαια θα μου πεις αυτό , οπως αυθυποβολή κλπ.. Δεν πηγαίνω συχνά εκκλησία , για την ακρίβεια , μόνο το Πάσχα , γάμους . βαφτίσια κτλ , μα όταν πηγαίνω , αυτές οι «ακατάληπτες ψαλμωδίες» , με κάνουν να σκέφτομαι , να ηρεμώ , να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος…Αφελής ? Ίσως…
Διαγόρας ο Μήλιος said
Θα σου έδινε δύναμη; Εξήγησε τι ακριβώς εννοείς όταν λες «Δύναμη». (Προφανώς δεν εννοείς το είδος της δύναμης που θα σου έδινε η εξάσκηση σε ένα μονόζυγο, άρα ομιλείς μεταφορικά.)
Πάντως ό,τι και να εννοείς με τη λέξη «δύναμη», να σου πω πολύ απλά ότι δεν μπορείς να προεξοφλήσεις το τι είδους ψυχική κατάσταση θα έχεις όταν κάποτε θα είσαι κοντά στο θάνατο, αν μη τι άλλο επειδή η ψυχική σου κατάσταση θα εξαρτάται από τη φάση στην οποία θα βρίσκεσαι: άρνηση, οργή, διαπραγμάτευση, θλίψη, και τελικά παραδοχή. (Αν προλάβεις να περάσεις και τις πέντε και δεν πεθάνεις στην πορεία.) Στην κάθε μια από αυτές τις φάσεις είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα ακούς με διαφορετικό αυτί τους οποιουσδήποτε ύμνους.
Μπορώ να πιστέψω ότι οι ύμνοι θα σε βοηθούσαν να ηρεμήσεις αν βρισκόσουν στα τελευταία δύο στάδια, αλλά στα πρώτα τρία, καθώς και στην περίπτωση στην οποία το πρόβλημα υγείας που θα αντιμετώπιζες θα ήταν τέτοιο ώστε να έχεις πραγματικά ελπίδες να το γλιτώσεις το φύτεμα, νομίζω πως τα πεθαμενατζίδικα κλαψουρίσματα δεν θα βελτίωναν καθόλου το ηθικό σου, όποιος και να είσαι. Αλλά βέβαια αυτό δεν είναι παρά μια εικασία δική μου.
Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι όποιος έχει ανάγκη πεθαμενατζίδικα κλαψουρίσματα στο νεκροκρέβατό του μπορεί να τα βάλει να παίζουν σε ipod. Το να μου τα επιβάλλει να τα ακούω κι εγώ στο διπλανό νεκροκρέβατο είναι ένας ιδιάζων τύπος φασισμού που απαντάται σε τριτοκοσμικές χώρες όπως η Ελλάδα.
μπίου said
http://freeinquiry.gr/webfiles/pro.php?id=879
Αυτό βρήκα, νομίζω όμως πως ή η προοπτική στην φώτο δεν βοηθάει να φανεί το μέγεθος ή το βράδυ που πέρασα και το είδα ανάβουν μόνο τα κάτω γράμματα χωρίς τα λοιπά του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου οπότε σου μένει μόνο η Παναγιά. Φαίνεται από την εθνική οδό και κάνει «μπαμ» από χιλιόμετρα…
Νικόλαος said
Ίσως να κάνω λάθος που απαντάω στον Σκεπτικουσμπάτσικους (απαράδεκτο όνομα, αλλά τέλος πάντων), αλλά τέλος πάντων:
Όταν ο ψαλμωδός πλησιάσει τη μητέρα του νεκρού και της ζητήσει χρήματα για την ψαλμωδία που κανείς δεν του ζήτησε να παράσχει, το κάνει για να της δώσει δύναμη;
scepticusbatsicus said
Nικόλαε μου φαίνεται δεν έβλεπες Road Runner μικρός..Χμμ , που είναι το χιούμορ και η φαντασία σου?Γιατί πια τόσο απαράδεκτο το όνομα που θα έπρεπε να μην απαξιωθείς να απαντήσεις..?
Σπαστικό το ό,τι συμβαίνει με τα χρήματα και το κακό παραδειγμα που δίνουν γενικότερα πολλοί ιερωμένοι , αλλά εγώ έχω γνωρίσει και ανθρώπους που και μόνο που καθόμουν και μιλούσα μαζί τους ηρεμούσα.. Η ουσία δεν είναι αυτή όμως , ούτε πάω να πείσω κανέναν για κάτι..Απλά σας λέω πως υπάρχουν και άνθρωποι που ούτε κολλημένοι είναι , ούτε αφελείς , απλά πιστεύουν βαθιά στο Θεό….
Διαγόρας ο Μήλιος said
Ναι, Scepticusbatsicus, το κατανοούμε αυτό, και αναγνωρίζουμε το αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα του καθενός να πιστεύει σε ό,τι θέλει, και όσο βαθιά θέλει. Απλά διατηρούμε επίσης το δικαίωμα να τον δείχνουμε με το δάχτυλο και να γελάμε με την παράνοιά του, και απαιτούμε να μην ασκεί την πίστη του εις βάρος μας, να μην προσηλυτίζει τα παιδιά μας, και να διατηρείται η αξιοπρέπεια του κράτους.
Νικόλαος said
@Σκεπτικουσμπάτσικους:
Δεν απάντησες στην ευθεία ερώτησή μου, αλλά αμόλησες μελάνι. Για να συνεχίσουμε την κουβέντα μας όμως, πρέπει να απαντάμε! Ας ξαναρωτήσω λοιπόν: Όταν ο ιερωμένος μετά την τελευταία φτυαριά απλώσει το χέρι προς τους συγγενείς του θαμμένου, τι σκοπό έχει; Να τους ελαφρύνει τον πόνο;
Και ας προτρέξω κι εγώ λίγο, δεν πειράζει: όχι, το κάνει επειδή είναι ένα ρασοφόρο παράσιτο που απομυζά τον κόπο και την εργασία των άλλων, εκμεταλλευόμενο τις ομολογουμένως πολλές στιγμές αδυναμίας στη ζωή των ανθρώπων. Το αν εσένα προσωπικά σε χαλαρώνει το να μιλάς με κίναιδους γενειοφόρους, γούστο σου και καπέλο σου που λέγαμε και στο χωριό μου. Εγώ δεν θέλω ούτε να τους βλέπω, ούτε να κατέχουν την θέση που τους χάρισε η «πολιτεία» μας. Να μην περάσουμε καν στο θέμα όπου καβαλάνε το καλάμι της εξουσίας και απειλούν ότι δεν θα επιτρέψουν την ταφή στον κατάλληλο χώρο αν ο νεκρός ήταν αυτόχειρ ή αν δεν βρεθεί το χαρτί της βάφτισής του, ή με δεμένα τα χέρια της σορού αν δεν είχε βαφτίσει βρέφος, και άλλα φαιδρά της ελληνικής* επαρχίας.
*: πάντα με διασκέδαζε το πόσο μοιάζει οπτικά το «ελληνική» με το «ελεεινή» σε κάτι τέτοιες φράσεις…
scepticusbatsicus said
To τι σκοπό έχει δε μπορουσα να το απαντήσω γι’αυτο και δεν απάντησα «απευθείας» , όχι γιατί το απέφυγα..Αυτό που δεν καταλαβαίνετε και πέσατε να με φάτε με εκφράσεις τύπου «διατηρούμε το δικαίωμα να τον δείχνουμε με το δάχτυλο και να γελάμε» , «ρασοφόρο παράσιτο» , «σε χαλαρώνει το να μιλάς με κίναιδους γενειοφόρους» , είναι ότι συμφωνώ μαζί σας και η λέξη φαιδρά για όλα αυτά που περιγράφηκαν είναι λίγη…
Έτερον εκάτερον όμως…
Νικόλαος said
@ Σκεπτικουσμπάτσικους:
Από τη μία συμφωνείς κι από την άλλη ηρεμείς με τις ψαλμωδίες… δεν σε καταλαβαίνω.
scepticusbatsicus said
Tι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις?
Υπάρχει κάποιος λογικός άνθρωπος, όσο βαθιά θρησκεύομενος και να΄ναι , σε όποιο Θεοό και να πιστεύει , που να μη καταδικάζει φαινόμενα προκατάληψης , μισαλλοδοξίας , χρηματισμού κλπ , από πλευράς ιερωμένων ?
Ε , εγώ τα καταδικάζω , αλλά συνάμα , ηρεμώ και με τις ψαλμωδίες… Πως να το κάνουμε…? Δε γίνεται και τα δυο δλδ ?
batcic said
@Scepticusbatsicus
Κανένας δεν έπεσε να σε φάει, απλώς, για κάποιον μυστήριο λόγο, όταν κάποιος αποκαλεί τις πρακτικές των πιστών φαιδρές, οι πιστοί διατυμπανίζουν ότι κάποιοι προσπαθούν να τους φάνε!!! Γενικά, για οτιδήποτε υπαρκτό, μια πιο ορθή αντιμετώπιση θα ήταν η εξής:
– Φαιδρό;;; Γιατί; Εγώ πιστεύω ότι δεν είναι φαιδρό γιατί Α)… και Β)… και Γ)… κλπ.
Αλλά είπαμε, αυτά ισχύουν μόνο για κάτι υπαρκτό, δηλαδή όταν και τα Α, Β και Γ είναι υπαρκτά.
Στην περίπτωση των ΧΟ (Christianoi Orthodoxoi that is), είναι πιο αποδοτικό το:
– Πως μπορείς να ονομάζεις φαιδρή την πίστη, αφού δεν τη έχεις βιώσει; Ακούτε για πίστη και ορμάτε να μας φάτε…
Όσο για τις ψαλμωδίες, μιας και πιάσαμε τα άσχετα εν όψει του post για τον φουκαρά τον Exergy, κι εγώ ηρεμώ με τους Pro-Pain!!! Που ακριβώς κολλάει αυτό;;;
@Διαγόρας
Η φάση που μάθαμε για την απώλεια του Exergy ήταν από τις πιο λυπηρές διαδικτυακές στιγμές που έχω ζήσει. Ο τύπος μου ήταν πολύ συμπαθής! Μπράβο για το post σου!!!
Διαγόρας ο Μήλιος said
@Batcic
Ναι, νομίζω πως η απώλεια του Exergy είχε αντίκτυπο σε πολλούς από εμάς. Θυμάμαι κάποιες αναρτήσεις στο σχετικό νήμα του forum.atheia.gr που έδειχναν πως ο κόσμος αντιδρούσε εντελώς συναισθηματικά, χωρίς να χρησιμοποιεί το λογικό του. Εγώ δεν είχα γράψει τίποτα τότε, γιατί ήθελα να γράψω το παρόν άρθρο, αλλά δεν είχα το κουράγιο. Και το γεγονός ότι ένα μήνα μετά παράτησα το ιστολογείν για 6 μήνες οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις επιπτώσεις που είχε αυτό το περιστατικό στην ψυχική διάθεσή μου.
επαναστατης said
πραγματικα ειστε για γελια.λογικα ενας ανθρωπος αθεος δεν ασχολειτε με θεους.αλλα εσεις που το πεζετε αθεοι αλλα δεν ειστε ολη μερα βριζετε τους συνανθρωπους σας αγιους χριστους γεροντες απλα γιατι δεν τους γνωρισατε και δεν ξερετε τι παεινα πει χριστος και αγαπη.αν η εκκλησια για σας ειναι μονο ο αρχιεπισκοπος και πεντε εξι παιδεραστες λυπαμαι αλλα δεν ειστε λογικα ατομα.μονο που θελετε να λεγεστε αθεοι αλλα ολη μερα σχολιαζετε και βριζετε τον κοσμο αυτο λεει πολλα.οτι δεν ειστε ατομα που υπηρξαν χριστιανοι γιατι αν υπηρξατε θα ξερατε πως εκκλησια ειναι ολοι οι πιστοι οχι οι κεφαλες.αν εισασταν χριστιανοι θα γνωριζατε ποσοι ιερεις και καλογεροι ζουν σε συνθηκες φτωχειας ταπεινα χωρις να παιρνουν σεντ απο τον κοσμο.θα γνωριζετε ποσα κτιρια χτιστηκαν στην γη της εκκλησιας.ποσα ιδρυματα εκτισε και συντηρει η εκκλησια.ποσοι ιερεις και μοναχοι πολεμησαν και χαθηκαν για το εθνος.αληθεια τι εχετε εσεις οι τυποι για να νιωθετε περηφανοι?το οτι βριζετε την θρησκεια του παππου σας?το οτι αποκαλειτε τον συνανθρωπο σας βλακα?το οτι αρνειστε οτι ανθρωποι ετοιμοθανατοι εζησαν χαρη σε αγιους?το οτι χαραμιζετε την μερη στο εμπαιγμο ανθρωπων απλα γιατι πιστευουν στον χριστο?γιατι μονο τον χριστο χτυπατε γιατι τον φοβαστε.φοβαστε την αγαπη.φοβαστε την αγαπη του κοσμου προς τον θεο γιατι εσεις δεν θελετε να πιστεψετε οτι μπορειτε να συμμετεχετε.ακομα και ο θεος να σας εμφανιστει δεν θα πιστεψετε γιατι μετα θα εκτεθειτε λογω των λαθων που κανατε.αθεος λεγεται και ο καλοπουλος ο οποιος τιμαται στα προμηθεια των παγανιστων στα συμμετεχει?αθεοι ειναι και οι σκπτικιστες οι οποιοι διοργανωνουν τα προμηθεια?αθεοι ειναι και οι ροκαδες που υμνουν τον διαβολο?αθεοι ειναι και τυποι σαν εσας που ασχολουνται ολη μερα με τον θεο μας.αλλιως αν εισασταν αθεοι στα αληθεια δεν θα υπηρχε αυτος ο ιστοτοπος που φερνει μονη ντροπη στις οικογενειες σας.
Διαγόρας ο Μήλιος said
Οφείλετε πάντως να μας αναγνωρίσετε ένα καλό: Τουλάχιστον ξέρουμε ορθογραφία.
ChrisMrSly said
Ρε «επαναστάτη» λέμε τώρα, έκανες 3 σχόλια σε 3 διαφορετικά θέματα για να πεις το ίδιο πράγμα ρε καμμένε;
Και σε Ελληνικά του επιπέδου σου: Ρε «αιπαναστάτυ» λέμαι τόρα, αίκανες 3 σχώλεια σε 3 δυαφορετηκά θέματα για να πυς το ήδυο πράγμα ρε καμέναι;
Nemertes said
Επαναστάτη η εκκλησία από πού τα βρήκε τα λεφτά; Οι μισθοί των παπάδων ήταν; Δεν νομίζω. Ας είναι καλά τα παγκάρια και τα κτηματάκια που άφηναν τα γεροντάκια πριν πεθάνουν, μπας και εξασφαλίσουν μια θέση στον παράδεισο. Α για την Τουρκοκρατία, για ψάξτο λίγο. Το κρυφό σχολιό γινόταν με την συναίνεση των Τούρκων και μόνο κρυφό δεν ήταν. Και βέβαια, πολλοί καλοί χριστιανοί μεταβίβασαν εκείνη την περίοδο τα κτήματά τους στην εκκλησία για να μην τα χάσουν -τους τα πάρουν οι Τούρκοι- αλλά βέβαια η εκκλησία ποτέ δεν τα επέστρεψε. Και τώρα μιλάμε για την βοήθεια της εκκλησίας. Για τα κλεμμένα έπρεπε να μιλάμε…
Τέλος ξαναγυρνώντας στο θέμα του Αδάμ, σε καλώ ως καλό χριστιανό να μου δώσεις μια απάντηση σε κάτι απλό. Εγώ έχω ένα χρόνιο και ανίατο νόσημα. Επιληψία. Από τα 14. Είμαι δαιμονισμένη κατά την εκκλησία σας. Η μάνα μου με έταξε στην Τήνο. Δεν έπιασε. Έκανα κάτι προσευχές, κάτι μετάνοιες, σε κάτι μοναστήρια πήγα, κάτι καλόγερους και γερόντισσες είδα. Τίποτα. Τελικά μετά από λίγα χρόνια αποφάσισα πως η μόνη μου διέξοδος είναι τα φάρμακα και μετά βρήκα την κετογενή διατροφή και «θεραπεύτηκα».
Μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ τι αμαρτήματα είχα κάνει μέχρι τα 14; Τι πληρώνω; Γιατί με τιμωρεί ο θεός; Μην μου πεις ότι με δοκιμάζει. Ας δοκιμάσει τον διπλανό. Εγώ δεν το ζήτησα.
Άντε να δω τι απαντήσεις θα πάρω…
ΥΓ. Σόρρυ παίδες που το γύρισα στο προσωπικό, αλλά όταν ακούω τέτοιες απαντήσεις τα παίρνω. Αυτός θεός πολύ νταβατζιλίκι την έχει δει τελικά…
xarxar said
Στη Θεσσαλονίκη πάντως έχουμε εξελίξεις πάνω στο θέμα των εικόνων στα νοσοκομεία και συγκεκριμένα αντικαρκινικού νοσοκομείου Θεαγενείου, έστω και χαλαρά…
http://www.makthes.gr/news/reportage/62056/
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=4&artid=60130
και κατόπιν ιδιωτικής πρωτοβουλίας υποψιάζομαι.