Αν βαδίσεις κατά μήκος ενός τυπικού δρόμου οποιασδήποτε τυπικής κατοικημένης περιοχής της χώρας μας, σε όποιο οικοδόμημα και να κοιτάξεις, θα διακρίνεις συνήθως κι από έναν μουντζουρωτό σταυρό. Το ασχημούργημα αυτό είναι τόσο διαδεδομένο στην Ελλάδα, και είμαστε όλοι τόσο εξοικειωμένοι από παιδιά με τη θέα του, που περνά σχεδόν πάντα απαρατήρητο. Μιλάω βέβαια για τους σταυρούς που μουτζουρώνουν πολλοί χριστιανοί, με κάπνα από κερί ή από λαμπάδα, σε κάθε ανώφλι εισόδου που θεωρούν κατάλληλο, για να δηλώσουν ότι «εδώ μένουν χριστιανοί», κατ’ αναλογία με τα κατουρήματα εδαφικής κυριαρχίας των σκύλων και των λύκων. Και συνήθως όσο πιο «λαϊκή» είναι η συνοικία, όσο πιο χαμηλά είναι τα εισοδήματα και όσο υψηλότερος είναι ο αναλφαβητισμός, τόσο πιο πυκνοί είναι οι μουντζουρωτοί σταυροί. Κάθε είσοδος κι από μια αντιαισθητική μουντζούρα, μια τριτοκοσμική εκδήλωση δεισιδαιμονίας, μιά δημόσια δήλωση συμμετοχής στα έθιμα και τις παραδόσεις της θρησκευτικής μονοκαλλιέργειας.
Πρόκειται για ένα έθιμο που οι «χλιαροί» χριστιανοί τελούν μια φορά όταν πρώτο-μετακομίζουν σε ένα σπίτι, ενώ οι «ένθερμοι» το επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο με τη λαμπάδα του πάσχα, και αποτελεί μετεξέλιξη ενός άλλου, ακόμα πιο βάρβαρου εθίμου, στο οποίο αντί για κάπνα από κερί χρησιμοποιούσαν (και σε ορισμένες περιοχές φαντάζομαι χρησιμοποιούν ακόμα) το αίμα του σφαγμένου αρνιού.